4 Απριλίου 2020

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ










ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ



ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ ΟΛΗ Η ΠΑΡΑΔΟΔΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΤΙΝΑΖΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΛΕΝΕ : 1) ΟΤΙ Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΤΕ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ 2) ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΕ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ 3) ΟΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΑΙΚΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟ ΑΡΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.


ΔΕΙΤΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΙΟ - ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΓΙΟ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟ - ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΤΕ Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΟΙ ΛΑΙΚΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΡΤΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.

Ἡ καθημερινή συμμετοχή τῶν πιστῶν στήν Θεία Εὐχαριστία (ἀλλά καί ἡ Θεία Κοινωνία ἐκτός ναοῦ, «κατ’ οἶκον», ἄνευ Ἱερέως, τόσο τῶν μοναχῶν, ὅσο καί λαϊκῶν), ἐκφράζεται μέ σαφέστερο τρόπο ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο:
«Καί τό κοινωνεῖν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν καί μεταλαμβάνειν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καλόν καί ἐπωφελές…Τίς γάρ ἀμφιβάλλει, ὅτι τό μετέχειν συνεχῶς τῆς ζωῆς, οὐδέν ἄλλο ἐστί ἤ ζῆν πολλαχῶς; Ἡμεῖς μέντοιγε τέταρτον καθ’ ἑβδομάδα κοινωνοῦμεν· ἐν τῇ Κυριακῇ, ἐν τῇ Τετράδι, ἐν τῇ Παρασκευῇ καί τῷ Σαββάτῳ καί ἐν ταῖς ἄλλαις ἡμέραις, ἐάν ἦ μνήμη Ἁγίου τινός.
Τό δέ ἀναγκάζεσθαί τινα, μή παρόντος Ἱερέως, τήν κοινωνίαν τῇ ἰδίᾳ χειρί λαμβάνειν, μηδαμῶς εἶναι βαρύ, περιττόν ἐστιν ἀποδεικνύεται, διά τό κατά τήν μακράν συνήθειαν καί δι’ αὐτῶν τῶν ἔργων πιστώσασθαι. Πάντες γάρ οἱ κατά τάς ἐρήμους μονάζοντες, ἔνθα μή ἐστν Ἱερεύς, κοινωνίαν οἴκοι κατέχοντες, ἐφ’ ἑαυτῶν μεταλαμβάνουσιν. Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δέ καί ἐν Αἰγύπτῳ, ἕκαστος καί τῶν λαῶν τελούντων, ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἔχει κοινωνίαν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ καί ὅτε βούλεται μεταλαμβάνει δι’ ἑαυτοῦ. Ἅπαξ γάρ τοῦ Ἱερέως τήν θυσίαν τελειώσαντος καί δεδωκότος, ὁ λαβών αὐτήν καί μεταλαμβάνων πιστεύειν ὀφείλει, ὡς παρ’ αὐτοῦ Ἱερέως μεταλαμβάνειν ὀφείλει. Καί γάρ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ὁ Ἱερεύς ἐπιδίδωσι τήν μερίδα καί κατέχει αὐτήν ὁ ὑποδεξάμενος μετ’ ἐξουσίας ἁπάσης καί οὕτω προσάγει τῷ στόματι τῇ ἰδίᾳ χειρί. Ταυτόν τοίνυν ἐστί τῇ δυνάμει, εἴτε μίαν μερίδα δέξηταί τις παρά τοῦ Ἱερέως, εἴτε πολλάς μερίδας ὁμοῦ» Πρός Καισαρίαν Πατρικίαν», P.G. 32, 484 – 485).

Ὑπέρ τῆς καθημερινῆς Θείας Κοινωνίας τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων συνηγορεῖ καί ἡ μαρτυρία τοῦ Τερτυλλιανοῦ (155 - 240 μ. Χ.), τοῦ ἀποκαλουμένου «Πατρός τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας», ὁ ὁποῖος μαρτυρεῖ περί τῆς συνηθείας τῶν πιστῶν νά λαμβάνουν κατ’ ἰδίαν μερίδες καθαγιασμένου Ἄρτου, ὥστε νά μεταλαμβάνουν καθημερινά (Τερτυλλιανοῦ, “Ad uxorem”, 2, 5). Ἡ πρακτική αὐτή διατηρήθηκε γιά μέν τούς λαϊκούς μέχρι τόν 7ο αἰώνα, γιά δέ τούς μοναχούς ἐπί μεγαλύτερο διάστημα (Taft, ὅπ. παρ., σελ. 62).
Τό αὐτό δέχεται καί ὁ Μέγας Βασίλειος: «Πάντες γάρ οἱ κατά τάς ἐρήμους μονάζοντες, ἔνθα μή ἔστιν Ἱερεύς, κοινωνίαν οἴκοι κατέχοντες, ἀφ’ ἑαυτῶν μεταλαμβάνουσιν· ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δέ καί ἐν Αἰγύπτῳ ἕκαστος καί τῶν ἐν λαῷ τελούντων, ὡς ἐπί τῷ πλεῖστον, ἔχει Κοινωνίαν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ» (Ἐπιστολή 93η. Βλ. Νικ. Καλογερᾶ, «Χριστιανική Ἀρχαιολογία», σελ. 437).
Τό αὐτό ἐπαναλαμβάνει καί ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους στήν «Εἰσηγητική Ἔκθεση» τοῦ ἔτους 1970 (μεταξύ τῶν συντακτῶν της ἦταν καί ὁ Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης), μέ τήν ὁποία ἀπάντησε στούς μοναχούς ἐκείνους πού πρέσβευαν τήν συνεχῆ Θεία Κοινωνία. «Καίτοι δέ αἱ τῶν πιστῶν συνάξεις ἐπαύσαντο καθ’ ἡμέραν γινόμεναι, ὡς ἀνωτέρω εἴρηται, ἀλλ’ ὅμως ἡ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν μετάληψις τῆς Θείας Κοινωνίας, ἐνομίζετο παρά τοῖς Χριστιανοῖς ἀναγκαιοτάτη καί ἀπαραίτητος πρός σωτηρίαν. Τούτου δέ ἔνεκα καί τῆς β’ καί γ’ ἑκατονταετηρίδος, ἐπεκράτησε τό ἔθος τοῦ παραλαμβάνειν ἕκαστον ἀπό τοῦ Ἱερέως Ἄρτον ἡγιασμένον καί τηρεῖν αὐτόν κατ’ οἶκον, ἵνα ἑκάστης ἡμέρας αὐτός τε καί οἱ ἑαυτοῦ οἰκεῖοι μεταλαμβάνουσιν… Ἀλλά καί κατά τήν δ’ καί ε’ ἑκατονταετηρίδα, εὑρίσκομεν τό ἔθος τοῦτο ἐπικρατοῦν ἐν ταῖς κατ’ Αἴγυπτον Ἐκκλησίαις».
Ὁ πόθος αὐτός τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώνων γιά τήν καθημερινή συμμετοχή στά Ἄχραντα Μυστήρια, ὁδήγησε πρός τό τέλος τοῦ 2ου αἰ. στήν συχνότερη τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας/ Λειτουργίας.
Ἡ σχεδόν καθημερινή συμμετοχή τῶν πιστῶν στήν Θεία Εὐχαριστία (ἀλλά καί ἡ Θεία Κοινωνία ἐκτός ναοῦ, «κατ’ οἶκον», ἄνευ Ἱερέως, τόσο τῶν μοναχῶν, ὅσο καί λαϊκῶν), ἐκφράζεται μέ σαφέστερο τρόπο ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο:
«Καί τό κοινωνεῖν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν καί μεταλαμβάνειν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καλόν καί ἐπωφελές…Τίς γάρ ἀμφιβάλλει, ὅτι τό μετέχειν συνεχῶς τῆς ζωῆς, οὐδέν ἄλλο ἐστί ἤ ζῆν πολλαχῶς; Ἡμεῖς μέντοιγε τέταρτον καθ’ ἑβδομάδα κοινωνοῦμεν· ἐν τῇ Κυριακῇ, ἐν τῇ Τετράδι, ἐν τῇ Παρασκευῇ καί τῷ Σαββάτῳ καί ἐν ταῖς ἄλλαις ἡμέραις, ἐάν ἦ μνήμη Ἁγίου τινός.
Τό δέ ἀναγκάζεσθαί τινα, μή παρόντος Ἱερέως, τήν κοινωνίαν τῇ ἰδίᾳ χειρί λαμβάνειν, μηδαμῶς εἶναι βαρύ, περιττόν ἐστιν ἀποδεικνύεται, διά τό κατά τήν μακράν συνήθειαν καί δι’ αὐτῶν τῶν ἔργων πιστώσασθαι. Πάντες γάρ οἱ κατά τάς ἐρήμους μονάζοντες, ἔνθα μή ἐστν Ἱερεύς, κοινωνίαν οἴκοι κατέχοντες, ἐφ’ ἑαυτῶν μεταλαμβάνουσιν. Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δέ καί ἐν Αἰγύπτῳ, ἕκαστος καί τῶν λαῶν τελούντων, ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἔχει κοινωνίαν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ καί ὅτε βούλεται μεταλαμβάνει δι’ ἑαυτοῦ. Ἅπαξ γάρ τοῦ Ἱερέως τήν θυσίαν τελειώσαντος καί δεδωκότος, ὁ λαβών αὐτήν καί μεταλαμβάνων πιστεύειν ὀφείλει, ὡς παρ’ αὐτοῦ Ἱερέως μεταλαμβάνειν ὀφείλει. Καί γάρ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ὁ Ἱερεύς ἐπιδίδωσι τήν μερίδα καί κατέχει αὐτήν ὁ ὑποδεξάμενος μετ’ ἐξουσίας ἁπάσης καί οὕτω προσάγει τῷ στόματι τῇ ἰδίᾳ χειρί. Ταυτόν τοίνυν ἐστί τῇ δυνάμει, εἴτε μίαν μερίδα δέξηταί τις παρά τοῦ Ἱερέως, εἴτε πολλάς μερίδας ὁμοῦ» Πρός Καισαρίαν Πατρικίαν», P.G. 32, 484 – 485).
Τό αὐτό μαρτυρεῖ καί ὁ Ὅσιος Βαρσανούφιος ὁ Μέγας. Ἀπαντῶντας στήν ἐρώτηση ἄν κάποιος μπορεῖ νά κοινωνεῖ στό κελλί του κάθε ἡμέρα, λέγει: «Περί δέ τοῦ ἔρχεσθαι τήν Θείαν Κοινωνίαν, ὁπότε κατά καταφρόνησιν οὐ γίνεται, ἀλλά κατά ἀσθένειαν, οὐκ ἐστι κατάκρισις· καί γάρ ὁ ἀρχίατρος πρός τούς πάνυ κάμνοντας καί κακῶς ἔχοντας, ἀφ’ ἑαυτοῦ ἦλθεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός

ΥΠΗΡΧΑΝ ΛΥΣΕΙΣ; Πρωτόγνωρες καταστάσεις ζούμε όλοι αδελφοί μου (θρησκευόμενοι και μη) τον τελευταίο καιρό. Το αν είναι αλήθεια όλα αυτά που λέγονται και γράφονται θα φανεί από το επόμενο (άγνωστο για μας) βήμα στο οποίο θα προχωρήσουν οι άρχοντες του κόσμου τούτου.

ΥΠΗΡΧΑΝ ΛΥΣΕΙΣ;


          Πρωτόγνωρες καταστάσεις ζούμε όλοι αδελφοί μου (θρησκευόμενοι και μη) τον τελευταίο καιρό. Το αν είναι αλήθεια όλα αυτά που λέγονται και γράφονται θα φανεί από το επόμενο (άγνωστο για μας) βήμα στο οποίο θα προχωρήσουν οι άρχοντες του κόσμου τούτου. 

          Για άλλη μια φορά δυστυχώς η κοινωνία μας αποδεικνύει ότι δεν ελπίζει πλέον στον ζωντανό Θεό μας αλλά εξ ολοκλήρου και μόνο στην επιστήμη. Σε περιόδους επιδημιών από ιστορικές αναφορές, οι πρόγονοί μας όντος πιστοί, εμπιστεύονταν την δύναμη του Θεού. Επιστήμη ανθρωπιστική και Θεός τουλάχιστον αλληλο-αναγνωρίζονται, διότι εκεί που τελειώνει η επιστήμη, αρχίζει (μάλλον συνεχίζει) ο Θεός, (ως βοηθός της επιστήμης). Επιστήμη που δεν αναγνωρίζει την δύναμη και την ύπαρξη του Θεού δεν ωφελεί ποτέ τον άνθρωπο, αντιθέτως τον ζημιώνει. 

          Πολύ γρήγορα και χωρίς σύνεση αποκλείσαμε τον Χριστό μας από τις λύσεις αυτού του προβλήματος. Το λυπηρό δε σε όλο αυτό είναι ότι δεν υπερασπιστήκαμε την παντοδυναμία του Θεού μας, ούτε εμείς οι κληρικοί, ώστε να μην κλείσουν οι Ναοί του Θεού και σταματήσουν οι παρακλήσεις και οι ικεσίες μας. Αλήθεια μήπως και εμείς (οι της εκκλησίας του Χριστού) πιστεύουμε ότι την λύση στην επιδημία θα δώσει η επιστήμη; Αν αυτό πιστεύουμε, τότε ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι ρόλο παίζει ο Θεός στη ζωή μας. Μήπως υιοθετούμε μια προτεσταντική γραμμή ότι η εκκλησία είναι και λειτουργεί και έτσι (δηλαδή χωρίς Θεό και μυστήρια, αφού διά εκείνους έχει πεθάνει προ αιώνων). Εκκλησία νομίζω είναι ένα σώμα ανθρώπων και όχι καθένας μόνος του. Σήμερα στις ημέρες που ζούμε, υπάρχει στην πατρίδα μας  η Εκκλησία Χριστού ως σώμα; Ως διοίκηση υπάρχει σίγουρα. Ως σώμα προσευχομένων πιστών υπάρχει; Μήπως το ένα έχει καταλυθεί; Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας και ας προβληματιστεί. Μήπως το σενάριο είναι να περάσουμε σε μία ατομική πίστη; Με μελλοντικό αποτέλεσμα την σύγχυση και τη σύγκρουση; 

          Και θα ρωτήσει κάποιος: "Και τι θα μπορούσε να προταθεί σε αυτή την κατάσταση; Υπήρχαν λύσεις; Και βέβαια υπήρχαν κάποιες λύσεις αν το θέλανε αυτοί που αποφάσισαν όλα αυτά. Αλλά μάλλον δεν ήθελαν, αφού δεν πιστεύουν στην δύναμη της Εκκλησίας του Χριστού - Θεού.

1) Δεν θα μπορούσαν να γίνονται ακολουθίες σε ανοιχτούς χώρους (π.χ. σε προαύλια Ιερών Ναών με τις απαραίτητες αποστάσεις των πιστών); Γιατί υπάρχουν τα αντιμήνσια;

2) Δεν θα μπορούσαν να γίνονται ακολουθίες εντός των ναών με αναλογία τετραγωνικών μέτρων και ανάλογη  παρουσία πιστών; Στα σούπερ μάρκετ και σε ανοιχτές αγορές γιατί επιτρέπεται η παρουσία ανθρώπων που μπορεί να ψωνίζουν και δίπλα - δίπλα πολλές φορές; Μήπως πρέπει να κλείσουν και αυτά αργότερα; Στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (π.χ. αστικά) τηρείται η αναλογία τετραγωνικών μέτρων και επιβατών;

3) Δεν θα μπορούσαν να γίνονται ακολουθίες με συμμετοχή αριθμού πιστών εκ περιτροπής μέσα στην εβδομάδα;

4) Δεν θα μπορούσε ο κάθε ιερέας όταν τον καλούν να μπορεί να πηγαίνει στα σπίτια και να τελεί την ακολουθία του αγιασμού ή του ευχελαίου, ή να εξομολογεί και να κοινωνεί έναν πιστό; Αλλά ούτε αυτό επιτρέπεται. Στους γιατρούς για την ίαση του σώματος επιτρέπεται η μετακίνηση. Στους γιατρούς της ψυχής (πνευματικούς) γιατί δεν επιτρέπεται; Είναι ολοφάνερο ότι οι άρχοντες μας δεν πιστεύουν σε πνευματική ζωή και Θεό.

          Αδελφοί μου αδιέξοδα δεν δικαιολογούνται, λύσεις μετά από αλληλοκατανόηση υπάρχουν και είναι δυνατόν να υλοποιηθούν. Όλα τα παραπάνω είναι προτάσεις για διαβούλευση από τους έχοντες ευαισθησία και αγωνία για την κατάσταση την οποία ζούμε. Και επίσης είναι ο κατάλληλος χρόνος, εμείς οι ποιμένες να τοποθετηθούμε υπεύθυνα απέναντι στα γεγονότα της σήμερον καθώς και αυτά που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Υπάρχει κόσμος που πονά, που αγωνιά, που ανησυχεί, που κλαίει, που αρρωσταίνει ψυχικά, που πνίγεται, που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Που είναι οι ποιμένες να προστατεύσουν τα πρόβατα και να υπερασπιστούν την θρησκευτική ελευθερία των πιστών; Να απαλύνουν τον πόνο τους, να τους δώσουν θάρρος και κουράγιο, ελπίδα για το αύριο; Μήπως (ως ποιμένες) τους γυρίσαμε την πλάτη και είναι σαν να τους λέμε «σας είπαμε να πιστεύεται, αλλά μέχρι ένα όριο. Η κατάσταση τώρα έχει ξεπεράσει το όριο της πίστης και βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης!» Πρέπει ο καθένας μας να ρωτήσει τον εαυτό του το εξής: «Τι είναι δυνατότερο. H πίστη στο Θεό ή η επιστήμη;» Ο Θεός βέβαια γνωρίζει την απάντηση για τον καθένα μας. Εμείς την γνωρίζουμε για τον εαυτό μας; Εκεί ξεκαθαρίζουν όλα για τον καθένα μας. 

Και τελικά τι προτιμάμε; Nα είμαστε με τον Θεό και ανάμεσα σε κινδύνους, ή στην ασφάλειά μας (λογική – επιστήμη) και χωρίς Θεό; 

Λαμία,  1 Απριλίου 2020
π. Σταύρος Βάϊος

ΚΑΘΕ ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ ΦΡΙΚΤΑ ΚΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗΣ


ΚΑΘΕ ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ ΦΡΙΚΤΑ ΚΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗΣ


Διαβάζουμε σήμερα στόν όρθρο τού Άκαθίστου ύμνου : 

Άθλούντες οί Μάρτυρες, καί ώς λίθοι έκλεκτοί, έπί γής κυλιόμενοι, οίκοδομίαν άπασαν τού έχθρού, τελείως κατέστρεψαν, καί ναοί Θεού έχρημάτισαν.

Χαίρε, τό τών δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα.

Χαίρε, άοράτων έχθρών άμυντήριον.

Χαίρε, κατάπτωσης τών δαιμόνων.

Χαίρε, τών Άθλοφόρων τό άνίκητον θάρσος.

Χαίρε, ώς βροντή τούς έχθρούς καταπλήττουσα.

Χαίρε, τής βασιλείας τό άπόρθητον τείχος.

Χαίρε, δι' ής έχθροί καταπίπτουσι.

Χαίρε, τής Έκκλησίας ό άσάλευτος πύργος.

Ό μέγας Στρατηγός, 
τό φυλακτήριον πάντων καί χαράκωμα, καί κραταίωμα, καί ίερόν καταφύγιον.

Σώσον τούς θλίψεσι, βυθιζομένους ημάς καί συντήρησον, πάσης έχθρών άλώσεως, τήν σήν πόλιν Θεοτόκε.

Ρήσαι ήμάς πειρασμού βαρβαρικής άλώσεως καί πάσης άλλης πληγής, διά πλήθος.
Ίσχύς καί όχύρωμα.

Χριστώ τώ άθλοθετήσαντι, καί τάς νίκας, κατά τών έχθρών, τούτοις παρέχοντι. 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΗΤΤΗΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡ - ΠΑΝ - ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΕΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΗ : ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΡΚΟ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ.


ΜΕ ΤΗΝ ΑΗΤΤΗΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡ - ΠΑΝ - ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΕΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΗ :




ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ.



ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΡΚΟ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ.




Τω Σαββατω της πεμπτης Εβδομαδος των Νηστειων, εορταζομεν τον Ακαθιστον Υμνον της Υπεραγιας Δεσποινης ημων Θεοτοκου, και Αειπαρθενου Μαριας Την Παρασκευη εσπερας ψαλλομεν τον Ορθρον του Σαββατου της Ε' Εβδομαδας Τω Σαββατω της Ε' Εβδομαδος ψαλλομεν την Ικετηριον Ακολουθιαν εις τον Ακαθιστον Υμνον της Υπεραγιας Θεοτοκου.



Τω Σαββατω της πεμπτης Εβδομαδος των Νηστειων, εορταζομεν τον Ακαθιστον Υμνον της Υπεραγιας Δεσποινης ημων Θεοτοκου, και Αειπαρθενου Μαριας

Την Παρασκευη εσπερας ψαλλομεν τον Ορθρον του Σαββατου της Ε' Εβδομαδας

Τω Σαββατω της Ε' Εβδομαδος ψαλλομεν  την Ικετηριον 
Ακολουθιαν  εις  τον  Ακαθιστον Υμνον της Υπεραγιας Θεοτοκου.

Και αυθις το Κοντακιον

Τη υπερμαχω στρατηγω τα νικητηρια, ως λυτρωθεισα των δεινων ευχαριστηρια, αναγραφω σοι η πολις σου, Θεοτοκε. Αλλ' ως εχουσα το κρατος απροσμαχητον, εκ παντοιων με κινδυνων ελευθερωσον, ινα κραζω σοι, Χαιρε, Νυμφη ανυμφευτε.

Χαιρε, Νυμφη ανυμφευτε.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ 
του Μηναιου, ειτα το παρον.

Τω Σαββατω της πεμπτης Εβδομαδος των Νηστειων, εορταζομεν τον Ακαθιστον Υμνον της Υπεραγιας Δεσποινης ημων Θεοτοκου, και Αειπαρθενου Μαριας.

Στιχ.  Υμνοις αυπνοις ευχαριστως η Πολις,
Την εν μαχαις αγρυπνον υμνει
Προστατιν.

Ταις της σης υπερμαχου τε και απροσμαχου Μητρος πρεσβειαις, Χριστε ο Θεος, των περικειμενων και ημας απαλλαξον συμφορων, και ελεησον ημας, ως μονος φιλανθρωπος.