ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ Αποστιχα Ιδιομελα. Στιχ. Εδωκαν εις το βρωμα μου χολην, και εις την διψαν μου εποτισαν με οξος. Σημερον σε θεωρουσα, η αμεμπτος Παρθενος εν Σταυρω, Λογε αναρτωμενον, οδυρομενη μητρωα σπλαχνα, ετετρωτο την καρδιαν πικρως, και στεναζουσα οδυνηρως εκ βαθους ψυχης, παρειας συν θριξι καταξαινουσα, κατατρυχετο, διο και το στηθος τυπτουσα, ανεκραζε γοερως, Οιμοι Θειον Τεκνον! Οιμοι το φως του Κοσμου! Τι εδυς εξ οφθαλμων μου, ο Αμνος του Θεου ; Οθεν αι στρατιαι των Ασωματων, τρομω συνειχοντο λεγουσαι, Ακαταληπτε Κυριε δοξα σοι. Στιχ. Ο δε Θεος Βασιλευς ημων, προ αιωνων ειργασατο σωτηριαν εν μεσω της γης. Επι ξυλου βλεπουσα, κρεμαμενον Χριστε, σε των παντων Κτιστην και Θεον, η σε ασπορως τεκουσα, εβοα, πικρως Υιε μου, που το καλλος εδυ της μορφης σου ; ου φερω καθοραν σε, αδικως σταυρουμενον, σπευσον ουν αναστηθι, οπως ιδω καγω, σου την εκ νεκρων, τριημερον εξαναστασιν. φερω καθοραν σε, αδικως σταυρουμενον, σπευσον ουν αναστηθι, οπως ιδω καγω, σου την εκ νεκρων, τριημερον εξαναστασιν. Δοξα... Και νυν... Ηχος πλ. α'. Ιδιομελον Σε τον αναβαλλομενον, το φως ωσπερ ιματιον, καθελων Ιωσηφ απο του ξυλου, συν Νικοδημω, και θεωρησας νεκρον γυμνον αταφον, ευσυμπαθητον θρηνον αναλαβων, οδυρομενος ελεγεν, Οιμοι, γλυκυτατε Ιησου! ον προ μικρου ο ηλιος εν Σταυρω κρεμαμενον θεασαμενος, ζοφον περιεβαλλετο, και η γη τω φοβω εκυμαινετο, και διερρηγνυτο ναου το καταπετασμα, αλλ' ιδου νυν βλεπω σε, δι' εμε εκουσιως υπελθοντα θανατον. Πως σε κηδευσω Θεε μου ; η πως σινδοσιν ειλησω ; ποιαις χερσι δε προσψαυσω, το σον ακηρατον σωμα ; η ποια ασματα μελψω, τη ση εξοδω Οικτιρμον; Μεγαλυνω τα Παθη σου, υμνολογω και την Ταφην σου, συν τη Αναστασει, κραυγαζων, Κυριε δοξα σοι. Στιχ. Και γαρ εστερεωσε την Οικουμενην, ητις ου σαλευθησεται. Οτε εν τω ταφω σαρκικως, θελων συνεκλεισθης ο φυσει, τη της Θεοτητος, μενων απεριγραπτος, και αδιοριστος, τα θανατου απεκλεισας, ταμεια και Αδου, απαντα εκενωσας, Χριστε, βασιλεια, Τοτε και το Σαββατον τουτο, θειας ευλογιας και δοξης, και της σης λαμπροτητος ηξιωσας. Στιχ. Τω οικο σου πρεπει αγιασμα, Κυριε, εις μακροτητα ημερων. Οτε αι Δυναμεις σε Χριστε, πλανον υπ' ανομων εωρων, συκοφαντουμενον, εφριττον την αφατον, μακροθυμιαν σου, και τον λιθον του μνηματος, χερσι σφραγισθεντα, αις σου την ακηρατον, πλευραν ελογχευσαν, ομως τη ημων σωτηρια, χαιρουσαι εβοων σοι, Δοξα, τη συγκαταβασει σου Φιλανθρωπε.

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ Αντιφωνον ΙΒ'. Ηχος πλ.δ' Ταδε λεγει Κυριος τοις Ιουδαιοις, Λαος μου τι εποιησα σοι, η τι σοι παρηνωχλησα ; τους τυφλους σου εφωτισα, τους λεπρους σου εκαθαρισα, ανδρα οντα επι κλινης ηνωρθωσαμην. Λαος μου, τι εποιησα σοι, και τι μοι ανταπεδωκας ; αντι του μαννα χολην, αντι του υδατος οξος, αντι του αγαπαν με, σταυρω με προσηλωσατε. Ουκετι στεγω λοιπον, καλεσω μου τα εθνη, κακεινα με δοξασουσι, συν τω Πατρι και τω Πνευματι, καγω αυτοις δωρησομαι, ζωην την αιωνιον. ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Κοντακιον. Ηχος πλ. δ' Τον δι' ημας Σταυρωθεντα, δευτε παντες υμνησωμεν, αυτον γαρ κατειδε Μαρια επι του ξυλου, και ελεγεν, Ει και σταυρον υπομενεις, συ υπαρχεις ο Υιος και Θεος μου. Ο Οικος Τον ιδιον Αρνα, η Αμνας θεωρουσα προς σφαγην ελκομενον, ηκολουθει Μαρια, τρυχομενη μεθ' ετερων γυναικων, ταυτα βοωσα, Που πορευει, Τεκνον ; τινος χαριν, τον ταχυν δρομον τελεις ; Μη ετερος γαμος παλιν εστιν εν Κανα, κακει νυν σπευδεις, ινα εξ υδατος αυτοις οινον ποιησης ; Συνελθω σοι Τεκνον, η μεινω σοι μαλλον ; Δος μοι λογον Λογε, μη σιγων παρελθης με, ο αγνην τηρησας με. Συ γαρ υπαρχεις ο Υιος και Θεος μου. ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ του Μηναιου ειτα το παρον Τη Αγια και Μεγαλη Παρασκευη, τα Αγια και σωτηρια και φρικτα Παθη του Κυριου και Θεου και Σωτηρος ημων Ιησου Χριστου επιτελουμεν, τους εμπτυσμους, τα ραπισματα, τα κολαφισματα, τας υβρεις, τους γελωτας, την πορφυραν χλαιναν, τον καλαμον, τον σπογγον, το οξος, τους ηλους, την λογχην, και προ παντων, τον σταυρον, και τον θανατον, α δι' ημας εκων κατεδεξατο, ετι δε και την του ευγνωμονος Ληστου, του συσταυρωθεντος αυτω, σωτηριον εν τω Σταυρω ομολογιαν. Εις την Σταυρωσιν Στιχ. Ζων ει Θεος συ, καν νεκρωθεις εν ξυλω, Ω νεκρε, γυμνε, και Θεου ζωντος Λογε Ετεροι εις τον ευγνωμονα Ληστην Στιχ. Κεκλεισμενας ηνοιξε πυλας, Βαλων ο Ληστης κλειδα το, Μνησθητι μου. Τη υπερφυει και περι ημας παναπειρω σου ευσπλαχνια, Χριστε ο Θεος, ελεησον ημας. Αμην. Εξαποστειλαριον . Ηχος γ' Τον Ληστην αυθημερον, του Παραδεισου ηξιωσας, Κυριε καμε τω ξυλω του Σταυρου, φωτισον και σωσον με. ( Εκ γ' ) ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΝΟΥΣ Εκαστον μελος της αγιας σου σαρκος, ατιμιαν δι' ημας υπεμεινε, τας ακανθας η κεφαλη, η οψις τα εμπτυσματα, οι σιαγονες τα ραπισματα, το στομα την εν οξει κερασθεισαν χολην τη γευσει, τα ωτα τας δυσσεβεις βλασφημιας, ο νωτος την φραγγελωσιν, και η χειρ τον καλαμον, αι του ολου σωματος εκτασεις εν τω σταυρω, τα αρθρα τους ηλους, και η πλευρα την λογχην, ο παθων υπερ ημων, και παθων ελευθερωσας ημας, ο συγκαταβας ημιν φιλανθρωπια, και ανυψωσας ημας, παντοδυναμε Σωτηρ, ελεησον ημας.