Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Τη Μ. Τεταρτη εσπερας ψαλλεται ο Ορθρος της Μ. Πεμπτης. Ο Εξαψαλμος, το Αλληλουια μετα των Στιχων. Τροπαριον. Ηχος πλ. δ'

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Τη Μ. Τεταρτη εσπερας ψαλλεται ο Ορθρος της Μ. Πεμπτης. Ο Εξαψαλμος, το Αλληλουια μετα των Στιχων. Τροπαριον. Ηχος πλ. δ' Οτε οι ενδοξοι Μαθηται, εν τω νιπτηρι του δειπνου εφωτιζοντο, τοτε Ιουδας ο δυσσεβης, φιλαργυριαν νοσησας εσκοτιζετο, και ανομοις κριταις, σε τον δικαιον Κριτην παραδιδωσι. Βλεπε χρηματων εραστα, τον δια ταυτα αγχονη χρησαμενον, φευγε ακορεστον ψυχην, την Διδασκαλω τοιαυτα τολμησασαν. Ο περι παντας αγαθος, Κυριε, δοξα σοι. ( Εκ γ' ) Ηχος γ'. Θειας πιστεως... Ταπεινουμενος, δι ευσπλαγχνιαν, ποδας ενιψας, των Μαθητων σου, και προς δρομον θειον τουτους κατευθυνας, απαναινομενος Πετρος δε νιπτεσθαι, αυθις τω θειω υπεικει προσταγματι, εκνιπτομενος, και σου εκτενως δεομενος, δωρησασθαι ημιν το μεγα ελεος. Καταβασια, Αβυσσος εσχατη... Το Κοντακιον. Ηχος β. Τα ανω ζητων... Τον αρτον λαβων, εις χειρας ο προδοτης, κρυφιως αυτας, εκτεινει και λαμβανει, την τιμην του Πλασαντος, ταις οικειαις χερσι τον ανθρωπον, και αδιορθωτος εμεινεν, Ιουδας ο δουλος και δολιος. Ο Οικος Τη μυστικη εν φοβω τραπεζη, προσεγγισαντες παντες, καθαραις ταις ψυχαις, τον αρτον υποδεξωμεθα, συμπαραμενοντες τω Δεσποτη, ινα ιδωμεν τους ποδας πως απονιπτει των Μαθητων, και εκμασσει τω λεντιω, και ποιησωμεν ωσπερ κατιδωμεν, αλληλοις υποταγεντες, και αλληλων τους ποδας εκπλυνοντες, αυτος γαρ ο Χριστος ουτως εκελευσε, τοις αυτου Μαθηταις ως προεφησεν αλλ' ουκ ηκουσεν, Ιουδας ο δουλος και δολιος. ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ του Μηναιου ειτα το παρον Τη Αγια και Μεγαλη Πεμπτη, οι τα παντα καλως διαταξαμενοι θειοι Πατερες, αλληλοδιαδοχως εκ τε των θειων Αποστολων, και των Ιερων Ευαγγελιων, παραδεδωκασιν ημιν τεσσαρα τινα εορταζειν, τον ιερο Νιπτηρα, τον μυστικο Δειπνο ( δηλαδη την παραδοσιν των καθ' ημας φρικτων Μυστηριων ), την υπερφυα Προσευχην, και την Προδοσιαν αυτην. Εις τον Ιερον Νιπτηρα Στιχ. Νιπτει Μαθητων εσπερας Θεος ποδας, Ου πους πατων ην εις Εδεμ δειλης παλαι. Εις τον Μυστικον Δειπνον Στιχ. Διπλους ο Δειπνος, Πασχα γαρ νομου φερει, Και Πασχα καινον, Αιμα, Σωμα Δεσποτου. Εις την υπερφυα Προσευχην Στιχ. Προσευχη, και φοβητρα, θρομβοι αιματων, Χριστε, προσωπου, παραιτουμενος δηθεν Θανατον, εχθρον εν τουτοις φενακιζων Εις τον Προδοσιαν Στιχ. Τι δει μαχαιρων ; τι ξυλων λαοπλανοι, Προς τον θανειν προθυμον εις κοσμου λυτρον ; Τη αφατω σου ευσπλαχνια, Χριστε ο Θεος ημων, ελεησον ημας. Αμην. Τον Νυμφωνα σου βλεπω, Σωτηρ μου, κεκοσμημενον, και ενδυμα ουκ εχω, ινα εισελθω εν αυτω, λαμπρυνον μου την στολην της ψυχης, Φωτοδοτα, και σωσον με. ( Εκ γ' ) ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΝΟΥΣ Ιουδας ο προδοτης δολιος ων, δολιω φιληματι παρεδωκε τον Σωτηρα Κυριον, τον Δεσποτην των απαντων , ως δουλον πεπρακε τοις παρανομοις, αλλ' ως προβατον επι σφαγην, ουτως ηκολουθει, ο Αμνος ο του Θεου, ο Υιος του Πατρος, ο μονος πολυελαιος. Ιουδας ο δουλος και δολιος, ο μαθητης και επιβουλος, ο φιλος και διαβολος, εκ των εργων απεφανθη, ηκολουθει γαρ τω Διδασκαλω, και καθ' εαυτον εμελετα την προδοσιαν, ελεγεν εν εαυτω, Παραδωσω τουτον, και κερδησω τα συναχθεντα χρηματα, επεζητει δε και το μυρον πραθηναι, και τον Ιησουν δολω κρατηθηναι, απεδωκεν ασπασμον, παρεδωκε τον Χριστον, και ως προβατον επι σφαγην, ουτως ηκολουθει, ο μονος ευσπλαγχνος και φιλανθρωπος. Ψαλλομεν τα παροντα Στιχηρα Ιδιομελα. Ηχος πλ. δ' Σημερον το κατα του Χριστου πονηρον συνηχθη συνεδριον, και κατ' αυτου κενα εβουλευσαντο, παραδουναι Πιλατω εις θανατον τον ανευθυνον. Σημερον την των χρηματων αγχονην, Ιουδας εαυτω περιτιθησι, και στερειται κατ' αμφω, ζωης προσκαιρου και θειας. Σημερον Καιαφας, ακων προφητευει, συμφερει λεγων, υπερ του λαου ενα απολεσθαι, ηλθε γαρ υπερ των αμαρτιων ημων του παθειν, ινα ημας ελευθερωση, εκ της δουλειας του εχθρου, ως αγαθος και φιλανθρωπος. Στιχ. Ο εσθιων αρτους μου εμεγαλυνεν επ' εμε πτερνισμον. Σημερον ο Ιουδας, το της φιλοπτωχειας κρυπτει προσωπειον, και της πλεονεξιας ανακαλυπτει την μορφην, ουκετι των πενητων φροντιζει, ουκετι το μυρον πιπρασκει, το της αμαρτωλου, αλλα το ουρανιον μυρον, και εξ αυτου νοσφιζεται τα αργυρια, τρεχει προς Ιουδαιους, λεγει τοις παρανομοις, Τι μοι θελετε δουναι, καγω υμιν παραδωσω αυτον ; Ω φιλαργυριας προδοτου ! ευωνον ποιειται την πρασιν, προς την γνωμην των αγοραζοντων, του πωλουμενου την πραγματειαν ποιειται, ουκ ακριβολογειται προς την τιμην, αλλ' ως δουλον φυγαδα απεμπολει, εθος γαρ τοις κλεπτουσι, ριπτειν τα τιμια, νυν εβαλε τα αγια, τοις κυσιν ο μαθητης, η γαρ λυσσα της φιλαργυριας, κατα του ιδιου Δεσποτου, μαινεσθαι εποιησεν αυτον, ης την πειραν φυγωμεν, κραζοντες, Μακροθυμε Κυριε, δοξα σοι.