Τροπαριον. Ηχος πλ. δ'
Ιδου ο Νυμφιος ερχεται εν τω μεσω της νυκτος, και μακαριος ο δουλος, ον ευρησει γρηγορουντα, αναξιος δε παλιν, ον ευρησει ραθυμουντα. Βλεπε ουν, ψυχη μου, μη τω υπνω κατενεχθης, ινα μη τω θανατω παραδοθης, και της βασιλειας εξω κλεισθης, αλλα ανανηψον κραζουσα, Αγιος, Αγιος, Αγιος ει ο Θεος, δια της Θεοτοκου, ελεησον ημας.
( Εκ γ' )
Καθισμα. Ηχος γ'.
Την ωραιοτητα της παρθενιας σου...
Πορνη προσηλθε σοι, μυρα συν δακρυσι, κατακενουσα σου, ποσι Φιλανθρωπε, και δυσωδιας των κακων, λυτρουται τη κελευσει σου, πνεων δε την χαριν σου, μαθητης ο αχαριστος, ταυτης αποβαλλεται, και βορβορω συμφυρεται, φιλαργυρια απεμπολων σε. Δοξα Χριστε τη ευσπλαχνια σου.
Ηχος δ'. Ταχυ προκαταλαβε...
Ιουδας ο δολιος, φιλαργυριας ερων, προδουναι σε Κυριε, τον θησαυρον της ζωης, δολιως εμελετησεν, Οθεν και παροινησας, τρεχει προς Ιουδαιους, λεγει τοις παρανομοις. Τι μοι θελετε δουναι, καγω παραδωσω υμιν, εις το σταυρωσαι αυτον ;
Δοξα...Και νυν...Παλιν το αυτο.
Μετα δε την γ' Στιχολογιαν, ετερον, Καθισμα. Ηχος α'.
Τον ταφον σου Σωτηρ...
Η Πορνη εν κλαυθμω ανεβοα Οικτιρμον, εκμασσουσα θερμως, τους αχραντους σου ποδας, θριξι της κεφαλης αυτης, και εκ βαθους στεναζουσα, Μη απωση με, μηδε βδελυξη Θεε μου, αλλα δεξαι με, μετανοουσαν και σωσον, ως μονος φιλανθρωπος.
Το Κοντακιον. Ηχος α'.
Ο υψωθεις...
Υπερ την Πορνην Αγαθε ανομησας, δακρυων ομβρους ουδαμως σοι προσηξα, αλλα σιγη δεομενος προσπιπτω σοι,
ποθω ασπαζομενος, τους αχραντους σου ποδας, οπως μοι την αφεσιν, ως Δεσποτης παρασχης, των οφληματων
κραζοντι Σωτηρ. Εκ του βορβορου των εργων μου ρυσαι με.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ :
του Μηναιου ειτα το παρον
Τη Αγια και Μεγαλη Τεταρτη, της αλειψασης τον Κυριον μυρω Πορνης γυναικος, μνειαν ποιεισθαι οι θειοτατοι Πατερες εθεσπισαν, οτι προ του σωτηριου Παθους μικρον τουτο γεγονεν.
Στιχ. Γυνη, βαλουσα σωματι Χριστου μυρον,
Την Νικοδημου προυλαβε σμυρναλοην.
Αλλ' ο τω νοητω μυρω ο χρισθεις, Χριστε ο Θεος, των επιρρυτων παθων ελευθερωσον, και ελεησον ημας, ως μονος αγιος, και φιλανθρωπος. Αμην.
Καταβασια, Ψυχαις καθαραις...
Ειτα, το Εξαποστειλαριον.
Ηχος γ'
Τον Νυμφωνα σου βλεπω, Σωτηρ μου κεκοσμημενον,
και ενδυμα ουκ εχω, ινα εισελθω εν αυτω, λαμπρυνον μου την στολην της ψυχης, Φωτοδοτα, και σωσον με.
( Εκ γ' ).
