ΔΥΟ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ.

Οσιομαρτυρες Αγιορειτες Πατερες οπως ο Κοσμας ο πρωτοεπιστατης, εκοψαν το μνημοσυνο του λατινοφρονα πατριαρχη βεκκου και δεν τον μνημονευανε στις Ιερες Ακολουθιες. Εχουμε το Αγιο Λειψανο του στις καρυες στο πρωτατο. Απο τον ναο του Αξιον Εστι το πηρανε και το τοποθετησαν στο σκευοφυλακιο, το εκρυψαν για να μην ελεγχονται οι σημερινοι αγιορειτες. Εκαναν την ανακομιδη του Αγιου Λειψανου γυρω στα 1981 μεσα σε πανηγυρικη ατμοσφαιρα, το επομενο ετος 1982 σε αγρυπνια στον ναο του Πρωτατου εβγαλε κηρυγμα ο π. Γεωργιος Καψανης και ειπε για τον Αγιο Οσιομαρτυρα Κοσμα "Ευλογημενη η ομολογια σου. Ευλογημενος ο μαρτυρικος σου θανατος... Το Αγιον Ορος στο προσωπο σου και στα προσωπα των αλλων Αγιων Αγιορειτων Οσιομαρτυρων, των ελεγξαντων τους λατινοφρονας δεν συνεβιβασθη, ουτε συμβιβαζεται".

Αυτο ηταν μεγαλο ψεμα. Ντρεπονται να πουν την αληθεια οι αγιορειτες ακομη και σημερα.
Ελεγε αυτα τα λογια ενω ο ιδιος και πολλοι αγιορειτες ηγουμενοι μνημονευαν τοτε τον οικουμενιστη πατριαρχη,
ενω οι παλαιοι μοναχοι που ακουμε στο βιντεο, ειδαν τα τυμπανιαια και αλυωτα σωματα των μοναχων εκεινων που μνημονευανε τοτε τον λατινοφρονα πατριαρχη βεκκο 
και τρομαξανε απο τον φοβο του θεαματος που αντικρυσαν.
Με μασονικη εντολη επι πατριαρχη αθηναγορα γυρω στο 1960 φροντισαν να θαψουν και να τσιμενταρουν τους τυμπανιαιους για να μην τα μαθαινει ο κοσμος και τους χαλασει την ενωση με τους αιρετικους ολου του κοσμου που κανουν.
Η Παναγια μας ειπε στον μοναχο που εκανε τους χαιρετισμους της, οτι ερχονται στο Αγιον Ορος οι εχθροι του Υιου μου και εμου. Και εχθρους ενοουσε τον αντιχριστο παπα του βατικανου και τον ορθοδοξο αλλα λατινοφρονα πατριαρχη βεκκο.
Και λεει η Παναγια οσοι αντεχετε το μαρτυριο που θα ακολουθησει καθιστε, οσοι δεν το αντεχετε φυγετε στο βουνο.
Σημερα ηγουμενοι και μοναχοι στο Αγιον Ορος ενω εορταζουν και κανουν πολυωρες αγρυπνιες για να τιμησουν τους Οσιομαρτυρες Αγιορειτες οπως τον Κοσμα του πρωτοεπιστατη που προτιμησε το μαρτυριο για να μην μνημονευσει τον λατινοφρονα πατριαρχη βεκκο, οι ιδιοι μνημονευουν και κοινωνουν με πολυ χειροτερους οπως τον μεγαλοσχημο φαναριωτη υπηρετη της νεας εποχης του αντιχριστου βαρθολομαιο.
Δεν τρομαζουν με το φρικιαστικο παραδειγμα των τυμπανιαιων και αλυωτων σωματων των αγιορειτων μοναχων που μνημονευαν τον λατινοφρονα πατριαρχη βεκκο ?
Γιατι δεν μιμουνται το παραδειγμα των Οσιομαρτυρων Αγιορειτων Πατερων που αγιασαν αφου προηγουμενως ειχαν κοψει το μνημοσυνο του λατινοφρονα πατριαρχη βεκκου ?
Δυο αντιθετα θαυματα, δυο αντιθετα παραδειγματα.
Οσοι μνημονευαν τον λατινοφρονα πατριαρχη βεκκο εγιναν σαν βρυκολακες, ενω οσοι αποτειχιστηκαν απο την κοινωνια του λατινοφρονα πατριαρχη βεκκου και δεν τον μνημονευαν στις ακολουθιες εγιναν Αγιοι και εχουμε τα Αγια Λειψανα των Οσιομαρτυρων Αγιορειτων Πατερων τα προσκυναμε τους τιμουμε και παιρνουμε την ευλογια τους.
Αυτοι ολοι που μνημονευουν και κοινωνουν με χειροτερους πατριαρχες σαν το βαρθολομαιο, παιζουν την ψυχη τους με την κολαση. Η αποτειχιση και η διακοπη κοινωνιας ειναι το οχημα που θα τους βγαλει απο την κολαση των μασονων οικουμενιστων του σατανα.

Αγιορείτες πατέρες μιλάνε για τους τυμπανιαιους :

https://youtu.be/jE0mJfia7gs

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ Το αληθες των προλεχθεντων καταφαινεται δια της Αγιας Ζ' Οικουμενικης Συνοδου, οτε ο Προεδρος Αυτης Αγιος Ταρασιος ειπεν : "δεχομεθα τους απο αιρετικων χειροτονηθεντας" μεχρι Συνοδικης κρισεως της αιρεσεως τουτων. "Εαν δε Συνοδικη εκφωνησις (αποφασις) γενηται και ομονοια των Εκκλησιων επι Ορθοδοξια" και κατα της αιρεσεως, τοτε "ο τολμων απο βεβηλων αιρετικων χειροτονεισθαι, τη καθαιρεσει υποπεσειται. Η Αγια Συνοδος ειπεν αυτη δικαια κρισις" (Μ. 12,

ΤΟ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΕΝΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - Η ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ - Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ......

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ Α.Δ ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ "ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ - ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ " ΑΘΗΝΑΙ 1985 - Σελ 808 -815
   
"Ενστασις καί ενωσις έν τη έκκλησιολογία τών Πατέρων

Μεταξύ έορτολογικής καινοτομίας καί κακοδοξίας περί άκύρων Μυστηρίων, ίσταται ή άκαινοτόμητος καί ορθόδοξος οδός του Κυρίου τής ’Εκκλησίας Ίησου Χρίστου. Αύτη δεικνύεται εις τούς άνθρώπους προς σωτηρίαν διά τών 'Αγίων τής Μιας 'Αγίας Καθολικής (’Ορθοδόξου) καί Άποστολικής Εκκλησίας. 
’Ανευρίσκεται δε εις τήν διδαχήν τών άγιων Πατέρων, οιτινες είναι οί άσφαλείς διδάσκαλοι καί οδηγοί τής έν Χριστώ σωτηρίας πάντοτε, μάλιστα δε εις τούς έσχατους τούτους καιρούς τής άντιχρίστου άποστασίας. «Ούδέν γάρ» έστιν, «ο μή είρήκασιν (έχουσιν εΐπει) οί Πατέρες» 6156. Κατωτέρω έκτίθενται αί κατά τούς Πατέρας έκκλησιολογικαί θέσεις Ιεράρχου τής ορθοδόξου ένστάσεως, ώς αύται έδημοσιεύθησαν προσφάτως.

«Έ κ κ λ η σ ί α καί α ί ρ ε σ ι ς. Πιστεύομεν εις «Μίαν 'Αγίαν Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν» 6157. «Μία» είναι «ή ’Εκκλησία, έν ούρανοίς, ή αυτή καί έπί γής» 6158, «καν έκ διαφόρων τόπων προσαγορεύηται (όνομάζηται)» 6159, ώς π.χ. Εκκλησία «τής Γαλατίας»6160, «έν Έφέσω» Εκκλησία 6161, έν Έλλάδι Εκκλησία. «Είς» είναι ό «Κύριος» τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χρίστος. «Μία» είναι ή «πίστις» τής Εκκλησίας, ή Όρδοδοξία των θεοπνεύστων ’Αποστόλων, των 'Αγίων Οικουμενικών Συνόδων καί τών δεοφόρων Πατέρων. «Έν» είναι το σωτήριον «Βάπτισμα» 6162, το ορθόδοξον Βάπτισμα «εις το όνομα του Πατρός καί τού Υιου καί του 'Αγίου πνεύματος» 6163

Ή καθ’ ολου Όρδόδοξος Εκκλησία είναι αλάθητος καί αήττητος. «Καί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» 6164, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Οί Χριστιανοί, όμως, καί αί κατά τόπους Έκκλησίαι είναι δυνατόν να ήττηθούν έν πίστει. Δηλαδή, είναι δυνατόν να νοσήσουν πνευματικώς καί να ΐδη τις «νόσημα έν τώ σώματι τής Εκκλησίας «πεφυτευμένον», ως λεγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσοστομος 6165. Να διαιρεθούν οί Χριστιανοί καί να έμφανισθούν εις τάς Εκκλησίας «σχίσματα», ως γράφει ό ’Απόστολος Παύλος προς Κορινθίους 6166. Είναι δυνατόν αί τοπικαί Έκκλησίαι να καταπέσουν εις την αίρεσιν, όπως συνέβη μέ την πάλαι ποτέ Όρδόδοξον Δυτικήν Εκκλησίαν, ή οποία κατέρρευσεν εις τάς μεγάλας αιρέσεις τού Παπισμού καί τού Προτεσταντισμού, τελευταίως δε καί εις την παναίρεσιν τού Οίκουμενισμοΰ.

Αί πνευματικαί νόσοι έν τή Εκκλησία θεραπεύονται, ή διά μετάνοιας, ή διά κρίσεως. Μέχρι τής άποβολής τού αιρετικού, τού σχισματικού καί τού άμαρτάνοντος, εϊτε παρά τής Εκκλησίας, εΐτε παρά Κυρίου, προφανώς, ή γνώμη τού πιστού δεν δύναται νά άντικαταστήση την καταδικαστικήν άπόφασιν τής Εκκλησίας καί τού Κυρίου Αύτής Ιησού Χριστού, έστω καί αν ή άκριτος κατάστασις παραταθή μέχρι τής δευτέρας παρουσίας. Ώς γνωστόν ή Εκκλησία «ώμοιώδη» έν τή Γραφή προς άγρόν έχοντα «σίτον» καί «ζιζάνια» 6167, συμφώνως προς την θείαν καί έκκλησιαστικήν οικονομίαν.

Νοσούντα μέλη τής Εκκλησίας νοούνται οί πλανώμενοι μεν περί την όρδόδοξον πίστιν καί άμαρτάνοντες, μη κριθέντες δε είσέτι έκκλησιαστικώς. Τών άκριτων τούτων μελών τά Μυστήρια, κατά την Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον, είναι ισχυρά, καθ’ ότι ταύτα, ώς π.χ. ή «χειροτονία» «έκ τού Θεού έστιν», 'οπως είπεν ο πρόεδρος ταυτης άγιος Ταρασιος 6168. Αντιθέτως, αι τυχόν ποιναί τών κηρυττόντων αίρεσιν κατά τών Όρδοδόξων ένισταμένων είναι έκκλησιαστικώς άκυροι καί άνυπόστατοι, «άφ’ ού τοιαύτα κηρύττειν ήρξαντο», ώς γράφει ο άγιος Κελεστίνος Ρώμης καί έδέχδη ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος 6169. Δηλαδή, άπό τής στιγμής πού ούτοι ήρχισαν νά κηρύττουν αιρετικά.

Έ ν ι σ τ ά μ ε ν ο ι  και  έ ν ω σ ι ς. Οί ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν εύαγγελικόν και κανονικόν δικαίωμα νά άποτειχισθούν, δηλαδή νά διακόψουν την εκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί το μνημόσυνον του Επισκόπου, οστις κηρύσσει «αϊρεσιν» «δημοσία» «καί γυμνή τή κεφαλή επ’ Εκκλησίας» 6170, ή κατηγορείται, ότι σφάλλει άμετανοήτως «έν εύσεβεία καί δικαιοσύνη», ώς λέγει ό ΛΑ' Άποστολικός Κανών 6171. Δηλαδή, όταν πράττη «παρά το καθήκον καί δίκαιον», όπως ερμηνεύει ο κανονολόγος Ζωναράς 6172. Εάν ό Επίσκοπος καί ό Κληρικός, λέγει ό άγιος ’Ιωάννης ό Χρυσόστομος, είναι «πονηρός» «πίστεως ένεκεν, φεύγε αύτόν καί παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή (είναι), άλλά καν άγγελος εξ ούρανοΰ κατιών (κατελθών) » 6173.

Οί κανονικώς άποτειχιζόμενοι 'Ορθόδοξοι, συμφώνως. προς τούς Ιερούς Κανόνας, δεν ύπόκεινται «τή κανονική έπιτιμήσει», ήτοι δεν τιμωρούνται κανονικώς, άλλά είναι άξιοι καί έκκλησιαστικής «τιμής», «πρεπούσης» «τοις Όρθοδόξοις (εις τούς ’Ορθοδόξους)». Ούτοι τιμώνται ώς άξιοι ’Ορθόδοξοι, διότι «ου σχίσματι την ένωσιν τής Εκκλησίας κατέτεμον, άλλά», τούναντίον, άπό «σχισμάτων καί μερισμών την ’Εκκλησίαν έσπούδασαν ρύσασθαι (νά σώσουν)» 6174. Δηλαδή, όχι «σχίσμα κατά τής Έκλησίας έποίησαν, άλλά μάλλον» άπό «σχισμάτων την Εκκλησίαν άπήλλαξαν, οσον το έπ’ αύτοίς», ήτοι όσον έξαρτάται άπό αύτούς, έρμηνεύει πάλιν ό Ζωναράς 6175. Ό κηρύττων αίρεσιν καί είσάγων εις την ’Εκκλησίαν καινοτομίαν διαιρεί την ’Εκκλησίαν καί καταλύει την ένότητα ή ένωσιν ταύτης. Ό ένιστάμενος κατ’ αύτου ή άποτειχιζόμενος σπουδάζει νά σώση την ένωσιν ή ένότητα τής Εκκλησίας. Σκοπός τής ένστάσεως καί άποτειχίσεως είναι ή κατα- πολέμησις τής αίρέσεως, ή ύπεράσπισις τής ορθοδόξου πίστεως καί ή διάσωσις τής ένότητος τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήτοι τής Όρθοδοξίας.

Ή οίκουμενιστική διαίρεσις τής Εκκλησίας. Ή έν Έλλάδι Εκκλησία είναι σήμερον, δυστυχώς, διηρημένη καί άσθενουσα. Το έτος 1924 σκοτειναί δυνάμεις την διήρεσαν διά τής έορτολογικής καινοτομίας τών δέκα τριών ημερών. Ή καινοτομία αΰτη ομοιάζει προς την καινοτομίαν τής αίρέσεως τής Είκονομαχίας. Ή είκονομαχική αιρεσις ένεφανίσθη ώς κατάργησις των ιερών εικόνων. Δεν «άνεφέρετο» όμως «μόνον εις την προσκύνησήν των εικόνων, άλλ ήτο εύρυτέρα θρησκευτική και εκκλησιαστική μεταρρύθμισις» (812). Ήτο, άληΘώς, «μεταστοιχείωσις τών άπάντων άύεωτάτη», ώς τήν χαρακτηρίζει ό άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης 6176. Και ή σημερινή έορτολογική καινοτομία παρουσιάζεται ώς άθώα δήθεν χρονική άλλαγή. Καί όμως, αυτή είναι έκδήλωσις και άφετηρία τής αίρέσεως του Οίκουμενισμού. Δεν είναι άπλώς εύρυτέρα θρησκευτική καί εκκλησιαστική μεταρρύθμισις, άλλα οίκουμενιστική καινοτομία, μέχρις άφομοιώσεώς τής ’Ορθοδοξίας υπό των αιρέσεων καί υποταγής των ’Ορθοδόξων εις τον άντίχριστον αίρεσιάρχην Πάπαν. Είναι, όντως «άνατροπή τού παντός μέχρι του ’Αντίχριστου» 6177, όπως γράφει πάλιν ό αύτός άγιος διά τήν μοιχειανικήν αί'ρεσιν, ή οποία καταλύει τον νόμον του Θεού, όπως καί ή παναίρεσις τού Οίκουμενισμοϋ.

Διά τής έορτολογικής καινοτομίας, οί ’Ορθόδοξοι διηρέθησαν εις δύο. Εις νοσοϋντας εν πίστει καί ύγιαίνοντας. Εις καινοτόμους καί ένισταμένους. Εις οπαδούς τής καινοτομίας, εν έπιγνώσει ή εν άγνοια, καί εις ένισταμένους καί άποτειχιζομένους κατά τής αίρέσεως καί υπέρ τής ’Ορθοδοξίας. Δηλαδή εις άγωνιζομένους προς ένωσιν «των διεστώτων», όπως ονομάζει τούς ούτω διηρημένους ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος 6178, δι’ ορθοδόξου ένώσεως τής Εκκλησίας.

Οί οπαδοί τής έορτολογικής καινοτομίας τού 1924 δεν έκρίθησαν είσέτι είδικώς καί πανορθοδόξως, ώς προβλέπεται παρά τής ’Ορθοδοξίας. 'Όπως γράφει ό άγιος Νικόδημος ό 'Αγιορείτης, ο άθετήσας τά νόμιμα θεωρείται κατακεκριμένος, έφ’ όσον κριθή υπό «τού β' προσώπου, ήτοι τής Συνόδου» 6179.

Οί καινοτομήσαντες άπό τού 1924 κείνται υπό κρίσιν καί πρόκειται νά κριθοΰν, βάσει των Ί. Συνόδων, Τοπικών καί Οικουμενικών, καί τών αγίων Πατέρων, μάλιστα δε τών εκκλησιαστικών αποφάσεων τού ΙΣΤ' αίώνος κατά τών τότε παπικών προτάσεων περί έορτολογικής καινοτομίας. Διά τούτο οί άποτειχιζόμενοι εκ τούτων τών καινοτόμων διακόπτουν τήν κοινωνίαν «προ συνοδικής διαγνώσεως» αύτών, όπως γράφεται εις τον ΙΕ' Κανόνα τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου 6180. Δηλαδή οί καινοτόμοι ούτοι είναι είσέτι άκριτοι. Συνεπώς τά Μυστήρια αύτών είναι ισχυρά, αί τυχόν έπιβαλλόμεναι παρ’ αυτών ποιναί κατά των ένισταμένων άκυροι καί άνυπόστατοι, ή δέ μετάνοιά των καί ή άποκατάστασίς των έίς την ’Ορθοδοξίαν εύκολος, εάν θελήσουν την μακαρίαν επιστροφήν.

Μετάνοια καί επιστροφή. Παν καινοτόμον μέλος τής διηρημένης έν Έλλάδι Εκκλησίας δύναται. νά μετατραπή είς ένιστάμενον κατά τής οίκουμενιστικής καινοτομίας. Τούτο είναι δυνατόν νά πραγματοποίησή διά μετάνοιας, όπως έγίνετο πάντοτε εις την ’Ορθοδοξίαν. Εις την Δ' Οικουμενικήν Σύνοδον, κατά τάς εργασίας αύτής, επίσκοποι ταύτης έβόησαν: «πάντες ήμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αίτουμεν». «Καί άναστάς ο εύλαβέστατος έπίσκοπος Ίουβενάλιος άμα αύτοίς (μαζί με αυτούς), μετήλθεν εις το άλλο μέρος», ήτοι των ’Ορθοδόξων. «Καί άνεβόησαν οί άνατολικοί καί οί συν αύτοίς ευλαβέστατοι επίσκοποι...ο Θεός καλώς ήνεγκέ σε (σε έφερεν), ’Ορθόδοξε, καλώς ήλθες» 6181. Δηλαδή έγένοντο δεκτοί διά μετάνοιας καί προσχωρήσεως εις τούς ’Ορθοδόξους. Παρόμοιον τρόπον επιστροφής βλέπομεν καί εις τήν ΣΤ' Οικουμενικήν Σύνοδον. 
Ό πρόεδρος τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου άγιος Ταράσιος είπεν, ότι «οί πλείους (οί περισσότεροι)» τών άγιων Πατέρων τής ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου υπό αιρετικών «έκεχειροτόνηντο (είχον χειροτόνηθή)», μάλιστα «τών καθηγητών (αρχηγών) τής αίρέσεως τών μονοσελητών» 6182. Δηλαδή ένετάχσησαν εις τήν Όρθοδοξίαν διά προσχωρήσεως.

Προσέτι επιστροφή εις τήν Όρθοδοξίαν έγένετο καί διά ρητής άποκηρύξεως τής αίρέσεως. Ό άγιος Μελέτιος ’Αντιόχειας έχειροτονήθη υπό αιρετικών ακρίτων είσέτι καί διά τούτο λεγομένων «καινών αιρετικών» 6183. Επειδή ομως κατά τον ένθρονιστήριον λόγον του ύπεστήριξε τήν Όρθοδοξίαν, ήγήθη τών Όρθοδόξων τής ’Αντιόχειας καί κατόπιν έγινε πρόεδρος τής Β' Οικουμενικής Συνόδου. Δηλαδή έγένετο δεκτός υπό τών Όρθοδόξων δι’ ομολογίας καί κηρύξεως τής Ορθοδόξου πίστεως.

Τα μυστηρια των ακριτων αιρετικων, σχισματικων, και παρασυναγωγων  ειναι εγκυρα ενεργα
( εαν εχουν φυσικα Κανονικη Αποστολικη Διαδοχη ) και δυνατα,  προ συνοδικης διαγνωσεως, διοτι δεν εχουν καταδικαστει απο Ορθοδοξη Συνοδο και Αγια.
Οποιος ομως ενω γνωριζει την κατασταση και εχει εκκλησιαστικη κοινωνια με τους ακριτους και δυναμει αιρετικους- σχισματικους και  παρασυναγωγους μολυνεται κολασιμα και αν δεν αποτειχιστει απο την κοινωνια τους προ-συνοδικης καταδικης θα καταδικαστει μαζι τους, διοτι δεν πηγανε στην κολαση μονο οι αιρετικοι-σχισματικοι και παρασυναγωγοι  αλλα και αυτοι που συγκοινωνουσανε μαζι τους. Οταν Μια Αγια Ορθοδοξη Συνοδος διαγνωσει δικασει και καταδικασει τους αμετανοητους  αιρετικους-σχισματικους και παρασυναγωγους τοτε αυτοματως γινονται κεκριμενοι και ενεργεια
αιρετικοι-σχισματικοι και παρασυναγωγοι  με ανενεργητα και  ακυρα  μυστηρια.
Η εκκλησιαστικη κοινωνια με τους δυναμει ακριτους κακοδοξους προ-συνοδικης διαγνωσεως μολυνει και κολαζει τους Ορθοδοξους και οχι τα εγκυρα και ενεργα μυστηρια τους.
Για να μην κολασθουνε οι Ορθοδοξοι ειναι υποχρεωμενοι
να λαμβανουν τα  πλουσιως εγκυρα  δυνατα και ενεργα με την Χαρη του Αγιου-Πνευματος  μυστηρια απο Ορθοδοξους  και οχι απο κακοδοξους  ακριτους εν δυναμει προ-συνοδικης διαγνωσεως ποσο μαλον απο κακαδοξους κεκριμενους εν ενεργεια μετα συνοδικης καταδικης με ανενεργητα και ακυρα  μυστηρια.

ΟΤΑΝ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ ΒΑΪΟΥ.

"Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη
Φθιώτιδος κ. Νικόλαο
Ε Ν Τ Α Υ Θ Α
------Αρ. Πρωτ. 209/10.3.2009 Σεβασμιώτατε, τα σέβη μου,Έλαβα χθες το υπ’ αριθμ. πρωτ. 203/5.3.2009 υμέτερο έγγραφο, με το οποίο μου ζητάτε ορισμένες πληροφορίες. Βρίσκομαι σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Γνωρίζω ότι θα λυπήσω την Σεβασμιότητά σας, με την απάντησή μου αυτή. Δεν θα το ήθελα ποτέ αυτό το πράγμα, γιατί επί έτη διατέλεσα ως κληρικός υπό την ποιμαντική ευθύνη σας ως επισκόπου της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος. Έχω γευθεί αδιάκοπα σ’ όλο αυτό το διάστημα την μεγάλη αγάπη σας στο πρόσωπό μου. Ποτέ δεν είχα και δεν έχω το παραμικρό προσωπικό παράπονο εναντίον σας. Είμαι όμως υποχρεωμένος για λόγους συνειδήσεως, που είναι για μένα λόγοι Πίστεως, να σας απαντήσω ειλικρινά για τα θέματα αυτά, που με ρωτάτε, όπως άλλωστε απαντώ και σε όσους άλλους μου θέτουν παρόμοια ερωτήματα με τα δικά σας.
1. Η «κανονική εκκλησιαστική οδός»

1. Είναι αλήθεια, Σεβασμιότατε, ότι από διετίας περίπου έπαυσα το μνημόσυνο του ονόματός σας ως επισκόπου στις ιερουργίες που τελώ. Την ενέργειά μου αυτή την χαρακτηρίζετε ως διολίσθηση «της κανονικής εκκλησιαστικής οδού». Ποιά όμως είναι αυτή η «κανονική εκκλησιαστική οδός»;
Δεν προτίθεμαι να κάνω σε σας μαθήματα θεολογίας. Είμαι βέβαιος, ότι τα θέματα αυτά τα γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα. Παρόλο όμως τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό σας, θα μου επιτρέψετε να διευκρινίσω, ότι η οδός, κατά το λόγο του Κυρίου, είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος είπε «εγώ ειμί η οδός, η ζωή και η αλήθεια...». Υπό την έννοια αυτή ο Χριστός είναι η σωτηρία μας. Χωρίς τον Χριστό κανένας δεν πρόκειται να σωθή.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα δύο παραγόντων, της ορθής Πίστεως και του ορθού βίου. Εάν λείψουν αυτοί οι δύο παράγοντες, ή ένας από αυτούς, δεν σώζεται ο άνθρωπος. Η ορθή Πίστη οριοθετείται από την ακρίβειά της στην «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις Πίστι» (Ιούδα 3), και από την μη «κοινωνία» με αιρετικούς ποιμένες. Δεν αρκεί δηλ. να έχει ένας πιστός ορθόδοξο φρόνημα, αλλά πρέπει και ο επίσκοπός του, που μνημονεύεται στο ναό, που εκκλησιάζεται ο πιστός, να είναι ο ίδιος ορθόδοξος, γιατί αλλιώς «μολύνεται», και ό,τι είναι ο επίσκοπός του, γίνεται και αυτός. Αν δηλ. ο επίσκοπός του είναι αιρετικός, καθίσταται και αυτός αιρετικός, καίτοι μπορεί ο ίδιος να έχει Ορθόδοξο φρόνημα!

2. Με την παύση του μνημοσύνου του ονόματός σας, Σεβασμιώτατε, νομίζω, ότι δεν έχω παρεκτραπεί καθόλου από την «κανονική εκκλησιαστική οδό», για τους εξής λόγους.
Την «κανονική εκκλησιαστική οδό» ορίζει η Αγία Γραφή, και οι Πατέρες οι οποίοι λένε:
α. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στους πρεσβυτέρους της Εφέσου λέει μεταξύ άλλων και τα εξής: «εγώ οίδα τούτο ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου. Και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών». Δηλ. μέσα από την Εκκλησία, από τους ηγέτες της Εκκλησίας, θα ξεπηδήσουν άτομα, που θα λαλούν διεστραμμένα, που θα είναι αιρετικοί. Και πράγματι οι περισσότεροι αιρετικοί στην ιστορία της Εκκλησίας ήταν κληρικοί, πρεσβύτεροι, επίσκοποι, Πατριάρχες!

β. Ο άγιος Ιγνάτιος στην επιστολή προς τον άγιο Πολύκαρπο γράφει: «Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα καν αξιόπιστος ή, καν νηστεύη, καν σημεία ποιή, καν προφητεύη, λύκος φαινέσθω εν προβάτου δορά, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος»!
Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν κληρικοί, οι οποίοι θα είναι «λύκοι βαρείς»! Θα μιλούν διεστραμμένα, δηλαδή κακόδοξα. Όταν οι κληρικοί αυτοί είναι επίσκοποι, τότε και οι πιστοί που τους ακολουθούν, καθίστανται και αυτοί κακόδοξοι, καίτοι μπορεί οι ίδιοι να έχουν ορθόδοξο φρόνημα.. Εάν όλοι οι επίσκοποι της Εκκλησίας καταστούν κακόδοξοι, τότε η Εκκλησία αυτή παύει να είναι Ορθόδοξη. Γίνεται αιρετική! Για το λόγο αυτό ο Κύριος είπε το φοβερό εκείνο λόγο «άρα ελθών ο υιός του ανθρώπου ευρήσει την πίστιν επί της γης;»

3. Πρέπει να σημειωθεί ότι κακόδοξος καθίσταται κάποιος, όχι μόνο πρωτογενώς, όταν δηλ. ο ίδιος κηρύττει, ή αποδέχεται κάποια αιρετική διδασκαλία, αλλά και όταν «κοινωνεί» με αιρετικούς, όπως είναι οι ποιμένες του.
α. Το μνημόσυνο του ονόματος του επισκόπου από κληρικό υποδηλώνει την μεταξύ τους «κοινωνία». Γι’ αυτό, ο Άτλας της Ορθοδοξίας, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, λέει: «…πολύς εστιν ο του μνημοσύνου λόγος και ουχί μικρός, διότι εκείνοι μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισί Ορθόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι ούτε μνημονεύονται, ούτε γαρ έχει άδεια τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις»! Ο ίδιος δε άγιος Μάρκος, πιεζόμενος να μνημονεύσει τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη, είπε: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού ( του Πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτώ, μήτε μνημονεύειν όλως αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθαι».

β. Οι αγιορείτες Πατέρες τον 13ο αιώνα, όταν πιέζονταν να μνημονεύσουν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο, σε επιστολή τους προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, έγραψαν: «μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων»!

γ. Αλλά, και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας ομόφωνα παραγγέλλουν, λέγοντας «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι» (P.G. 160, 105C).

δ. Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αποφαίνεται: «Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει (τοις αιρετικοίς) ανάθεμα» ( P.G. .13, 128)

ε. Οι Αποστολικές Διαταγές προτρέπουν: «Ώσπερ γαρ τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν. Ούτω τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον ότι κατατρώξεται αυτό. Διό φευκτέον από των φθορέων ποιμένων (Αποστολικαί Διαταγαί Β΄ ιθ΄)

στ. Ο Μέγας Αθανάσιος συμβουλεύει: «Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν , οφθαλμόν μεν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μη τον αισθητόν…αλλά τον νοητόν. Οίον εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται, και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ εστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτούς εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέεναν του πυρός…ίνα η Εκκλησία ασκανδαλίστως συναγομένη διαφυλαχθήσεται»( ΒΕΠΕΣ 31, 311)

ζ. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Κρείττον γαρ ουδενός άγεσθαι. Πως ουν ο Παύλος φησί “πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών” ανωτέρω ειπών, “:ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, μιμείσθε την πίστιν”, τότε είπε “πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε;” Τι ουν φησίν; Όταν πονηρός ή, μη πειθώμεθα; Πονηρός πώς λέγεις; Ει μεν πίστεως ένεκεν, φύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά και άγγελος εξ ουρανού κατιών» (P.G. 63 , σελ.231 επ.).

η. Ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης ορίζει: «Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο» (P.G. 99, 1049A) !
Ο αυτός άγιος Θεόδωρος Στουδίτης θεωρεί «προδοσίαν της Ορθοδόξου Ομολογίας» το να παραμένει κάποιος εν κοινωνία με τον κακοδοξούντα επίσκοπόν του ( P.G. 99, 1365)!
Ο ίδιος πάλι άγιος Θεόδωρος Στουδίτης λέει: «Έχουμε παραγγελία από τον Απ. Παύλο να θεωρούμε απαραδέκτους στον άγιο κλήρο αυτούς τους ποιμένες, που διδάσκουν διαφορετικά από όσα παραλάβαμε από τους αγίους Πατέρες και τις άγιες Συνόδους»!

θ. Ο Σίλβεστρος Συρόπουλος, ιστορικός της ψευδο-συνόδου Φλωρεντίας –Φεράρας, μετέπειτα Πατριάρχης λέει: «Εκείνοι γαρ μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισίν ομόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι, ουδέ μνημονεύονται ουδέ έχει άδειαν τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις υπέρ ακοινωνήτου... Πώς ουν μνημονευθήσεται ο ακοινώνητος μετά των κοινωνικών»;

ι. Ο Μέγας Φώτιος λέει: «αιρετικός εστίν ο ποιμήν; λύκος εστίν. φεύγειν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει μην απατηθήναι προσέλθειν καν ήμερον αυτού παρισαίνειν δοκεί, φύγε την κοινωνίαν και την προς αυτόν ομιλίαν ως ιόν όφεως», (δηλ. Όταν ο ποιμένας είναι αιρετικός τότε γίνεται λύκος, και πρέπει να φεύγουμε και να απομακρυνόμαστε, και μη μας ξεγελάσει καν παρουσιάζεται ως ήρεμος, φύγε την επικοινωνίαν και την ομιλίαν, ωσάν το δηλητήριον του όφεως).

ια. Ο άγιος Γερμανός, Πατριάρχης ΚΠόλεως, σημειώνει : «Όσοι της Καθολικής Εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια φεύγειν όλω ποδί τη Λατινική υποταγή και μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν. Κρείσσον γαρ εστίν εν τοις οίκοις υμών τω Θεώ προσεύχεσθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθαι μετά λατινοφρόνων».

ιβ. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, προσθέτει: « Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν». Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν. «Αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» Ου γαρ ουν, ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ω ς διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών… Στήκετε, κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβατε, τας τε εγγράφους και αγράφους, ίνα μη τω των αθέσμων πλάνη συναπεχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού» Ι. Καρμίρη, ΔΣΜ. Α΄ σ. 361, 362)

ιγ. Ο 31ος Αποστολικός Κανόνας προβλέπει την απομάκρυνση των πιστών από κακοδόξους επισκόπους!

ιδ. Ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, απόσπασμα του οποίου παραθέτω σε μετάφραση, λέει: «... όσοι απομακρύνονται από την “κοινωνία” με τον επικεφαλής τους εξαιτίας κάποιας αίρεσης .... αυτοί όχι μόνο δεν θα υποβληθούν στην προβλεπόμενη από τους κανόνες ποινή .... , αλλά και θα θεωρηθούν από τους Ορθοδόξους άξιοι τιμής που τους αρμόζει. Γιατί δεν καταδίκασαν επισκόπους, αλλά ψευτοεπισκόπους και ψευτοδιδασκάλους και δεν κατατεμάχισαν την ενότητα της Εκκλησίας με σχίσμα, αλλά φρόντισαν με ζήλο να σωθεί η Εκκλησία από σχίσματα και διαιρέσεις»!
Ερμηνεύων τον κανόνα αυτό ο διαπρεπής κανονολόγος Νικόδημος Μίλας γράφει: «Εάν Επίσκοπός τις ή Μητροπολίτης ή Πατριάρχης άρξηται να διακηρύττη δημοσία επ’ εκκλησίας αιρετικήν τινά διδαχήν, αντικειμένην προς την Ορθοδοξίαν, τότε οι προαναφερθέντες κέκτηνται δικαίωμα άμα και χρέος ν’ αποσχοινισθώσι πάραυτα του επισκόπου, Μητροπολίτου και Πατριάρχου εκείνου, διό ου μόνον εις ουδεμίαν θέλουσιν υποβληθή κανονικήν ποινήν, αλλά θέλουσι και επαινεθή εισέτι, καθ΄ όσον δια τούτου δεν κατέκριναν και δεν επανεστάτησαν εναντίον των νομίμων επισκόπων, αλλ’ εναντίον ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων, ούτε και εγκατέστησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα εν τη Εκκλησία, αλλ’ αντιθέτως απήλλαξαν την Εκκλησίαν, εν όσω ηδυνήθησαν, του σχίσματος της διαιρέσεως» (Επισκόπου Νικοδήμου Μίλας, Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μεθ’ ερμηνείας, Ι Ι, Novi Sad, σ. 290 – 291, μτφρ. εκ της Σερβικής υπό Ιερομ. – νυν επισκόπου- Ειρηναίου Μπούλοβιτς).

4. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στους κόλπους αυτής της Εκκλησίας, η οποία κατέστη αιρετική. Σ’ αυτή την Εκκλησία, αγνοών τότε πάντα ταύτα, χειροτονήθηκα το 1978 κληρικός. Αυτήν υπηρέτησα μέχρι πριν από λίγα χρόνια, μέχρι που άρχισα να αντιλαμβάνομαι την αιρετική κατάστασή της.
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι καλοί ποιμένες είναι σπάνιοι, όπως λέει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος «Σπάνιοι γαρ ως αληθώς και μάλιστα άρτι σε καλώς ποιμαίνειν και λατρεύειν ψυχάς λογικάς επιστάμενοι» ( Συμεών S. C. 104, 346).
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που είπε ο Κύριος για τους Γραμματείς και Φαρισαίους της εποχής του, ισχύει και για τους σημερινούς επισκόπους της Εκκλησίας, που τότε ανήκα: «Επί της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ( Ματθ. 23, 2 ) οι οποίοι ούτε οι ίδιοι σώζονται, αλλά δεν αφήνουν και τους άλλους να σωθούν! Ισχύει και το «Ουαί δε υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των Ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων. Υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» ( Ματθ. 23, 13)!
Και αυτό, γιατί οι Ιεράρχες της Εκκλησίας αυτής νόμισαν και νομίζουν ότι έχουν την εξουσία να παραβαίνουν τους Κανόνες και τα δόγματά της. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει σχετικά: «Εξουσία τοις Ιεράρχαις εν ουδενί δέδοται επί πάση παραβάσει κανόνος. Ή μόνον στοιχείον τα δεδογμένα και έπεσθαι τοις προλαβούσιν» (Επιστολή 1, 24. P.G. 99, 985 C)!
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι επίσκοποί της δεν είναι πλέον Ορθόδοξοι ποιμένες, αλλά αιρετικοί Λατινόφρονες! Και όλοι οι αιρετικοί οδεύουν προς την αιώνια κόλαση. Οι Πατέρες είναι ξεκάθαροι στο ζήτημα αυτό.

α. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει σχετικά: «ο λατινοφρονών μετά των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της πίστεως λογισθήσεται» (Μάρκου Ευγενικού, Επιστολή προς Θεοφάνην, P.G. 160, 1097D, 1100A).

β. Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέει ότι οι αιρετικοί δεν είναι της Εκκλησίας του Χριστού «Ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί, ως μη της αληθείας όντες» (Γρηγόριος Παλαμάς, Άπαντα β΄ 627. Αναίρεσις Γράμματος Ιγνατίου 2-4).

γ. Γι’ αυτό, ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος προτρέπει τους πιστούς να επιτηρούν τους επισκόπους για να ελέγχουν αν είναι Ορθόδοξοι. «Τους επισκόπους υμών επιτηρείτε, λέγει, ίνα ώσιν Ορθόδοξοι, και μη διδάσκουσι δόγματα εναντίον της Ορθοδόξου Πίστεως, μηδέ τοις αιρετικοίς, ή τοις απεσχισμένοις συλλειτουργώσι». (Πατριάρχου Νεκταρίου, Επιτομή Ιεροκοσμικής Ιστορίας, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Σινά, Αθήναι 1980, σ.231)

Μετά από όλα τα παραπάνω η συνείδησή μου δεν μου επέτρεπε να συνεχίσω το μνημόσυνο του δικού σας ονόματος, Σεβασμιώτατε, όχι γιατί σας άκουσα καμιά φορά κηρύττοντα αιρετικές διδασκαλίες, αλλά ως «κοινωνούντα» με αιρετικούς επισκόπους, όπως είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, όπως θα δούμε πιο κάτω! Δεν διολίσθησα, λοιπόν, καθόλου από την «κανονική εκκλησιαστική οδό» της Ορθοδοξίας, απεναντίας, μάλιστα!

2. Είναι έγκλημα η τήρηση των εντολών του Θεού;

Γράφετε, Σεβασμιώτατε, ότι ανεχθήκατε «εν ταπεινώσει και ανοχή» επί διετία την μη μνημόνευση του ονόματός σας, αναμένοντας την διόρθωσή μου, αλλά μάταια!
Δηλαδή, αναμένατε, Σεβασμιώτατε, να λατινοφρονήσω και εγώ, και να καταστώ παπόδουλος; Να φραγκέψω; Απεναντίας, εγώ ανέμενα από τον επίσκοπό μου, τον οποίο με συνέπεια υπηρέτησα τόσα έτη, να αναλάβη πρωτοποριακό αγώνα για την Ορθόδοξη Πίστη, ως άλλος Μάρκος Ευγενικός! Ανέμενα, ο επίσκοπός μου να χαίρεται και να επιβραβεύει όσους είναι αφοσιωμένοι στην Ορθή Πίστη και αγωνίζονται γι’ αυτή! Αντί τούτου, σεις στραφήκατε δυστυχώς εναντίον μου!
Πόσο δίκαιο είχε ο Μέγας Βασίλειος, όταν έγραφε: «Εν έστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των πατρικών Παραδόσεων» (Μέγας Βασίλειος ΕΠΕ 2, σελ. 34)!!

3. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος

1. Συνεχίζοντες γράφετε ότι πληροφορηθήκατε ότι στέλνω υλικό υβριστικού περιεχομένου κατά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου κλπ.
Ποτέ δεν διακίνησα υβριστικού περιεχομένου έγγραφα ή βιβλία κατά ουδενός προσώπου. Φοβάμαι ότι έχουμε διαφορετική αντίληψη περί του τί είναι «υβριστικό» και τι δεν είναι! Το να γράφει ένα έντυπο, ότι ο Πατριάρχης είναι αιρετικός, δεν είναι ύβρις! Είναι μιά αξιολογική κρίση, που απορρέει από επιβεβλημένο καθήκον κάθε χριστιανού να περιφρουρεί και υπερασπίζεται, ως φύλακας που είναι, την Ορθόδοξη Πίστη, όπως δήλωσαν οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες το 1848.
Το πρόβλημα, Σεβασμιώτατε, είναι: Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ως και οι προκάτοχοί του, ο Δημήτριος, ιδιαιτέρως δε, ο διαβόητος Αθηναγόρας είναι αιρετικοί ή όχι; Οι λοιποί επίσκοποι της Εκκλησίας αυτής είναι Ορθόδοξοι ή αιρετικοί;

2. Αδίστακτα φρονώ, Σεβασμιώτατε, και μαζί μου πιστεύω, ότι συμφωνεί κάθε Ορθόδοξος, που δεν τον εγκατέλειψε ο φόβος του Θεού, ότι όλα τα πιο πάνω πρόσωπα είναι αιρετικοί!
Θα ευχόμουνα με όλη μου την ψυχή να μην είναι! Θα ευχόμουνα να είχα «πέσει έξω» στις εκτιμήσεις μου! Να είχα και να έχω κάνει λάθος! Μπορείτε, εσείς Σεβασμιώτατε, ή κάποιος άλλος να αποδείξει ότι ο Αθηναγόρας, ο Δημήτριος, ο Βαρθολομαίος δεν είναι αιρετικοί; Θα το χαρώ ιδιαίτερα! Και θα ζητήσω τότε δημόσια συγγνώμη, και από σας, και από εκείνους! ΄Όμως, αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Γιατί οι άγιοι Πατέρες θεωρούν όλα τα άτομα αυτά αδιαμφισβήτητα ως ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ! Θα ήθελα όμως να σταθώ λίγο στα πρόσωπα αυτά.

α. Και κατά πρώτον, ο Αθηναγόρας!
Ο Αθηναγόρας, διακήρυξε τις μεγαλύτερες βλασφημίες και αιρέσεις: Είπε, όταν ήταν νέος ακόμα, στο χωριό του, εξωμολογείτο στον .... ιμάμη! Αυτό σημαίνει προσχώρησή του στο μωαμεθανισμό! Είπε επίσης, ότι όταν ήταν Μητροπολίτης στην Κέρκυρα, ασκούσε χρέη.... ραβίνου στη συναγωγή των Εβραίων! Δηλ. προσχώρησε και στον Ιουδαϊσμό! Στη συνέχεια, το1965, συμφώνησε και υπόγραψε με τον Πάπα, την «Ένωση των Εκκλησιών», για την οποία θ’ αναφερθούμε πιο κάτω! Μετά, οι δηλώσεις του για την Πίστη! Και τί δεν είπε, πράγμα το οποίο ανάγκασε μερικούς να γράψουν τα σκληρά πράγματα σε βάρος του, όπως:

β. Ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος έγραψε το 1965:
«Από το 1920 έχομεν συρροήν «βλασφημιών», δια του καινοτόμου Μεταξάκη, και του Ωριγενιστού Βασιλείου, αι οποίαι απεκορυφόθησαν δια του νυν Πατριάρχου κ. Αθηναγόρου. Οποίαι και οπόσαι βλασφημίαι!
Από το 1949 μέχρι σήμερον και τι δεν ηκούσαμεν από του στόματός του! Προς τι να τας επαναλάβωμεν; Προς τι να είπωμεν δια την «φιλτάτην του πατρίδα, την Τουρκίαν δια τας άνευ ανάγκης γλοιώδεις κολακείας προς το Ισλάμ, το ότι «ένα Θεόν πιστεύομεν πάντες» ή «όταν περιέρχωμαι εις αμηχανίαν, στρέφω το βλέμμα μου προς την εικόνα του Ατατούρκ και φωτίζομαι», τας ιδιοτύπους συλλειτουργίας μετά των Αρμενίων, τα τελούμενα μνημόσυνα επί νεκρών Τούρκων, αι συμφωτογραφήσεις μετά ελεεινών γυναικών, η αντικατάστασις του «μέτρου αληθείας ο Θεός», δια του «μέτρου ο άνθρωπος», η σιωπή του επί επιμόνου κατηγορίας ως μασόνου, η κατόπιν τόσου σκανδάλου, απειλήσαντος την ενότητα του Πατριαρχείου, προώθησις του μασόνου Ιακώβου εις Αμερικήν;
Προς τι να υπομνήσωμεν τα τόσον γνωστά γεγονότα των τελευταίων χρόνων;
Ποίος ποτέ Πατριάρχης Κπόλεως εδέχθη να γίνη όργανον μεγάλης εγκοσμίου δυνάμεως, δια να επιτύχη μίαν ψευδένωσιν των Εκκλησιών εις βάρος της Ορθοδόξου Πίστεως; Ποίος ελάλησε τόσον φιλελεύθερα και αντορθόδοξα, ως ούτος ο άνθρωπος;…. Ποίος άλλος είπε, ότι «μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων δεν υπάρχουν διαφοραί»; Ποίος άλλος ετραυμάτισε την εθνικήν μας φιλοτιμίαν με τον νοσηρόν του φιλοτουρκισμόν του; Ποίος προσέφερε «γην και ύδωρ» εις τον πάπαν;
Ποίος εδίχασε το πλήρωμα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, εις ενωτικούς και ανθενωτικούς;
Ποίος περιήγαγεν εις τόσον ταπεινωτικήν θέσιν το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δια μιάς αχρείου Ορθοδόξως και φιλολατινικής πολιτικής;
Διατί, λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν «βλασφημίας κατά του αγίου Πνεύματος» και τα δεινά τα οποία υπέστη το Πατριαρχείον μας και ο εις την Τουρκίαν λαός μας δεν αποτελούν «ένδικον μισθαποδοσίαν» υπό του Θεού μη φειδομένου και προ αυτού εκ του ολοκληρωτικού εκ της βασιλίδος «ξεριζώματος»;

γ. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β΄ ( Χατζησταύρος):
«αι αντορθόδοξοι ενέργειαι του Πατριάρχου (Αθηναγόρα) κατατείνουν εις την πλήρη υποδούλωσιν της Ορθοδοξίας εις τον πάπαν..»!!

δ. Ο Αρχιμ. π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:
«Παναγιώτατε. Από πολλού απεδείξατε Υμάς αυτόν ως οπαδόν του πλέον απαισίου συγκρητισμού. Έχετε άρα γε αντιληφθή τι σημαίνει κατά βάθος ο επάρατος Οικουμενισμός; Υπό τον επάρατον Οικουμενισμόν δεν κρύπτεται απλώς μία αίρεσις. Κρύπτεται αυτή αύτη η άρνησις του αποκαλυπτικού χαρακτήρος της χριστιανικής Πίστεως. Κατά τούτο ο Οικουμενισμός είναι χείρων πάσης αιρέσεως»!

ε. Ο Πατριάρχης Δημήτριος:
Ο Δημήτριος διακήρυξε ότι ακολουθεί τη γραμμή του προκατόχου του Αθηναγόρα! Επίσης, είπε, ότι «όλοι οι χριστιανοί οι πιστεύοντες εις τον Ιησούν Χριστόν ως Υιόν του Θεού, και σωτήρα του κόσμου είμεθα εν σώμα…»! Είπε, ότι ένας Ορθόδοξος μπορεί «να μεταλάβη» σε παπική εκκλησία, διότι «εκατέρα των Εκκλησιών ημών (εννοεί την Ορθόδοξη και την παπική) έχει παραλάβη και τελεί τα αυτά ιερά μυστήρια»! Είπε ακόμα, ότι «δεν υπάρχει διαφορά εις το θέμα της αποστολικής διαδοχής, αναγνωρίζομεν τον πάπαν ως διάδοχον των Αποστόλων, όπως εμείς είμεθα διάδοχος των Αποστόλων» κτλ.!

στ. Ο Βαρθολομαίος:

Ο Ολιβιέ Κλεμάν, Ορθόδοξος Θεολόγος , λέει ότι ο Βαρθολομαίος δέχεται ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι - η μοναδική –« Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, αλλ’ απλώς μία από τις μείζονες εκφράσεις του Χριστιανισμού, που έχει πλήρη συνείδηση ότι μέσα της υπάρχει ακόμη «Μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»! Έχει δηλώσει ότι «Ορθοδοξία και παπισμός αποτελούν «το ενιαίον σώμα του Χριστού»! Άλλοτε δήλωσε, ότι Ορθοδοξία και Αγγλικανισμός είναι «αδελφαί Εκκλησίαι» και έχουν κοινή ευθύνην «εν τη καθόλου Εκκλησία»! Ακόμα είπε: «Εμείς οι θρησκευτικοί ηγέτες πρέπει να φέρουμε στο προσκήνιο τις πνευματικές αρχές του οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι στο πνεύμα του ενός Θεού... Ρ/Καθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί....»! Στις 27 Ιουνίου 1995 ο Βαρθολομαίος μίλησε σε Παπικούς νέους, ειπών και τα εξής:: «Τέκνα της Εκκλησίας εν Κυρίω ευλογημένα και αγαπητά... συνεορτάζομεν η Ανατολή και η Δύσις ( την θρονικήν εορτήν της Ρώμης). Θεού το δώρον... εορτάζομεν, διότι είμεθα η επί γης πορευομένη κοινωνία των Αγίων... είναι δε η εορτή της Εκκλησίας πεπληρωμένη όταν είναι παρούσα και συνεορτάζουσα η νεολαία... Ελάβατε διά του Αγίου Βαπτίσματος και του Χρίσματος τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Φέρετε εν τη ψυχή και τω μετώπω υμών τα σημεία της Βασιλείας των Θεού»! Άλλοτε, δήλωσε ότι Ιεροί Κανόνες είναι τα «τείχη του αίσχους» («Επίσκεψις 29.6. 1989) !!!
Ακόμα, δήλωσε ότι «.. η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (Εκκλ. Αλήθεια 16. 12. 1998)!!!

3. Σεβασμιώτατε, είναι όλα τα άτομα αυτά αιρετικά, ή όχι; Είναι ο Οικουμενισμός, τον οποίο κηρύττουν οι ανάξιοι αυτοί Πατριάρχες, και οι όμοιοί τους επίσκοποι, αίρεση, ή όχι; Ας το εξετάσουμε:

α. Ο άγιος Ειρηναίος λέει: «Οι αιρετικοί ως «παραχαράκται της αληθείας, πέμπονται εις πυρ αιώνιον» (Ειρηναίου κατά αιρέσεων 3,4,2.)!

β. Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει: «αγάπα πάντα άνθρωπον. Και ειρήνευε μετά πάντων, χωρίς αιρετικών. Ο γαρ αιρετικός λύκος εστί της του Χριστού ποίμνης, και του Αντιχρίστου Πρόδρομος» (Μεγ. Αθανασίου, Πίστις των αγίων 318 Πατέρων, P.G. 28, 1641 BC).

γ. Ο Μέγας Φώτιος λέει: «Εν τοις περί πίστεως και το παρεκκλίναι μικρόν, αμαρτείν εστιν αμαρτίαν την προς θάνατον» (Φώτιος P.G. 102, 604C )

δ. Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς θεωρεί ότι η αποσιώπηση των δογματικών διαφορών μας από τους αιρετικούς αποτελεί «τρίτον είδος αθεΐας» (Γρηγ. Παλαμά, Συγγράμματα, εκδ. Π. Χρήστου, Θεσ/κη 1966, σελ. 483, στ. 23.)!

ε. Η Σύνοδος Κων/πόλεως του έτους 1724 διακήρυξε: Αιρετικοί είναι εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλονται ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα» (Mansi, 37, 209)!

4. Είναι ο Οικουμενισμός αίρεση και οι Οικουμενιστές αιρετικοί;

α. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β΄ ( ο Χατζησταύρου) λέει: «... Ας σκεφθη ο Ορθόδοξος Ελληνικός λαός, πού οδηγείται δια της νέας ταύτης θεωρίας του Οικουμενισμού.
Καλείται να εγκαταλείψη δόγματα και παραδόσεις θεοπνεύστους και αιωνοβίους και να αδιαφορήση δια τας συνεπείας και τας επιπτώσεις εις θρησκευτικήν αδιαφορίαν, την οποίαν προβλέπων εν πνεύματι αγίω ο πνευματικός της Αποκαλύψεως συγγραφεύς, έγραψε προ δισχιλίων ετών δια τον Άγγελον της Λαοδικείας «Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει, ούτε ζεστός. Όφελον ψυχρός ης, η ζεστός. Ούτως, ότι χλιαρός ει και ούτε ζεστός, ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου, ότι λέγεις, ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα, και ουδενός χρείαν έχω και ουκ οίδας, ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός. Συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ’ εμού χρυσίον πέπυρωμένον εκ πυρός, ίνα πλουτίσης, και ιμάτια λευκά, ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου και κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου, ίνα βλέπεις, εγώ όσους φιλώ ελέγχω και παιδεύω. Ζήλευε ουν και μετανόησον» (Αποκ. 3, 16).
Πλούσιοι έχομεν γίνει και ημείς εν σοφία κοσμική και οδηγούμεθα να αδαφορήσωμεν δια την ορθόδοξον πίστιν και να πιστεύσωμεν εις ανεμωλίους και αυτόχρημα κωμικάς διδασκαλίας. Οδηγείται ο Έλλην Ορθόδοξος λαός να αδιαφορήση μεν προς την πίστιν, ην εκράτησαν και εκράτυναν οι αιώνες της ιστορίας ημών, αιώνες διωγμών, αιμάτων, βασανιστηρίων, επιδρομών βαρβάρων, αλλ’ αιώνες δόξης και τιμής, και αναγεννήσεως ημών και ως χριστιανών και ως Ελλήνων.....
Τους δε συγχρόνους πονηρούς και γόητας της «Οικουμενικής κινήσεως», ιδού πως περιγράφει εν πνεύματι ο αυτός Απόστολος, «Πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψωσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι, συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τινος έμαθες... έσται γαρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσι επί δε τους μύθους εκραπήσονται» ( Β΄ Τιμ. 3, 13 και 4, 3- 5).
Δεν μένει άλλο παρά να επαναλάβωμεν προς τους νεοδιδασκάλους της οικτράς κατά συλληψιν και εκτέλεσιν οικουμενικής κινήσεως την μετ’ αγανακτήσεως θείας επιτίμησιν αυτού του Θεού της Εκκλησίας, προς όλους μετ’ αγανακτήσεως και αποστροφής αποτείνεται δια του ψαλμωδού και λέγει (Ψαλμ. 19,16) «Ίνα τι συ εκδιηγή τα δικαιώματά μου και αναλαμβάνεις δια στόματός σου την διαθήκην μου;» (Αρχιεπ. Αθηνών Χρυσοστόμου Β΄ Πεπραγμένα, τ. γ΄).

β. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος είπε: «Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σηματοδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεσις, διότι σημαίνει απάρνηση βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, όπως είναι, φέρ’ ειπείν, η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων...
Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα! Σ’ αυτό, δεν γίνεται συζήτηση. Επομένως, πας όστις πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός (περιοδ. Παρακαταθήκη Θεσ/κης Ιούλιος – Αύγουστος 1998)

γ. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς λέει: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, διά τας Ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αίρεσις παραπλεύρως, εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν Ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις» (Ιουστίνος Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Θεσ/κη 1974, σ.224)

δ. Ο καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου, γράφει: «Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεσις και παναίρεσις, ως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερον της παναιρέσεως.... Ο Οικουμενισμός είναι υπέρβασις, αμνήστευσις, παραθεώρησις, δια να μη είπωμεν νομιμοποίησις και δικαίωσις των αιρέσεων. Είναι η ετεροδοξία παρηλλαγμένη και μεταμεμορφωμένη, ήτις επιζητεί αρμονικώς να συνυπάρχη μετά της καθολικότητος... Ο Οικουμενισμός είναι νόσος προς θάνατον» (Α. Θεοδώρου, Η Ορθοδοξία χθες και σήμερον, Αθήναι 1973, σ. 21.

ε. Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου, είπε: «... Ο φιλοπαπισμός (στον οποίο οδηγεί ο Οικουμενισμός) κατάντησε πιο σιχαμερός κι’ απ’ αυτόν τον παπισμό, αν είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα. Σαν μαγνήτης τραβά όλο το πνευματικό πύον της Ελλάδος.
Στον Αθηναγόρα και στους περί αυτόν και μετ’ αυτού βρίσκουν προστασία όλοι οι ανήθικοι, για να πυκνώσουν τις τάξεις των προδοτών της Ορθοδοξίας. Θράσος και κολακεία, υποκρισία και δωροδοκία, ιδού τα όπλα του θεατρίνου του Φαναρίου....» (εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», Φεβρουάριος 1966)!

στ. Ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, έγραψε για τους Οικουμενιστές:
«Οι «οικουμενισταί» είναι γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι,, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε τον πικρόν γέλωτα εις τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύουν πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί....» (Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Η ανατομία του «οικουμενισμού» ΤΥΠΟΣ 67 Σεπτ. 1966, σ. 1.)!!

Να, λοιπόν, Σεβασμιώτατε, πώς χαρακτηρίζουν τους Πατριάρχες και τους Οικουμενιστές, καταξιωμένα στην κοινωνία πρόσωπα!

5. Η αποτείχιση

1. Γράφετε, Σεβασμιώτατε ότι προτρέπω τους ιερείς να αποτειχισθούν από την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν!
Με συγχωρήτε, Σεβασμιώτατε, εδώ, δεν αληθεύετε! Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε θα ειπώ να φύγει από την Εκκλησία, την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν! Θεωρώ, αυτό ασυγχώρητη βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος!
Εκείνο, που συνιστώ, σε όσους με ρωτούν τί πρέπει να κάνουν μετά τα όσα βλέπουν να γίνονται στην Εκκλησία, που ανήκουν, είναι: Τους λέω αυτά που λέγουν οι ΠΑΤΕΡΕΣ μέσα από τους ΚΑΝΟΝΕΣ των συνόδων, δηλ. να αποτειχισθούν από τους αιρετικούς επισκόπους τους και από την αιρετική Εκκλησία τους, για να είναι έτσι πάντοτε εντός της Εκκλησίας του Χριστού, που είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!

2. Οι λόγοι, που στηρίζω την εκτίμησή μου ότι η Εκκλησία όσων έχουν «κοινωνία» με τον Βαρθολομαίο είναι αιρετική, δεν είναι μόνο οι ανωτέρω. Είναι και άλλοι. Σπουδαιότερος δε από όλους αυτούς είναι το ότι η Εκκλησία αυτή ενώθηκε με την παπική!

α. Πράγματι, το 1965 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας συμφώνησε και υπόγραψε με τον πάπα Παύλο 6ο την ένωση των Εκκλησιών τους! Έκτοτε, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες της Εκκλησίας αυτής, προπαντός οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, όπως ο Βαρθολομαίος, αγωνίζονται να υλοποιήσουν την συμφωνημένη αυτή προδοσία της Ορθοδοξίας, ποντάροντας στην αδιαφορία τω πιστών της Εκκλησίας αυτής και την θεολογική αφασία των κληρικών της! Φαντάζομαι θα ενθυμείσθε, Σεβασμιώτατε, τι εγίνετο σε άλλες εποχές με το παραμικρό! Τώρα, δεν μιλάει κανένας! Ούτε επίσκοπος, ούτε άλλος κληρικός! Όλοι συναγωνίζονται να τα έχουν καλά με τους Λατινόφρονες του Φαναρίου και τον Καίσαρα της εξουσίας, για να μη χάσουν την εύνοια του Βαρθολομαίου, ή τον μισθό της Πολιτείας! Αν ζούσε σήμερα κάποιος από τους Πατέρες, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, ο Μέγας Βασίλειος , ο Γρηγόριος, ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Φώτιος, ο Παλαμάς, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός κτλ. Θα σιωπούσαν; Θα επεδείκνυαν την οσφυοκαμψία τους προ του Βαρθολομαίου; Ασφαλώς, όχι!
Αυτό σημαίνει, Σεβασμιώτατε, ότι τα μέλη της Εκκλησίας αυτής είναι παπικοί! Ω, τλήμων Ορθοδοξία, σε ποιά χέρια κατάντησες! Δεν υπάρχει επί τέλους ένας επίσκοπος, που να το λέει η ψυχή του, να σηκώσει το λάβαρο της Ορθοδοξίας ψηλά και να σαλπίσει συναγερμό, για την υπεράσπιση της Ορθής Πίστεως; Δεν υπάρχει στην Εκκλησία αυτή ένας ανδρείος επίσκοπος; Δεν υπάρχει, δυστυχώς! Γιατί αν υπήρχε, θα υπήρχε η ελάχιστη ελπίδα η κακόδοξη αυτή Εκκλησία να αποκαθαρθή από την αίρεση και να επανετροχιασθή στο κορμό της Μιάς Εκκλησίας του Χριστού! Να, η ευθύνη των μελών της!

β. Η Εκκλησία του Βαρθολομαίου και όσων «κοινωνούν» με αυτόν, δεν είναι πλέον Ορθόδοξη Εκκλησία! Είναι εξ ολοκλήρου αιρετική!
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Εκκλησία αυτή δεν αρκείται πλέον στη νοθεία των δογμάτων και των άλλων διδασκαλιών της Ορθοδοξίας, αλλά τώρα προχωρεί και σ’ αυτή τη νοθεία του αγιολογίου της! Οι Λατινόφρονες του Φαναρίου, αλλά και οι Προκαθήμενοι των άλλων Εκκλησιών, που κοινωνούν με το κακόδοξο Φανάρι, προσθέτουν στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, αφερέγγυα, από πλευράς Ορθοδοξίας, πρόσωπα, τα οποία ο Θεός ποτέ δεν φανέρωσε ότι θέλει η Εκκλησία Του να τιμά και προσκυνεί ως αγίους! Πολλά από αυτά τα πρόσωπα, που η κακόδοξη Εκκλησία του Βαρθολομαίου και των «συν αυτώ» ανακηρύττει δήθεν ως αγίους, είναι ψευδοάγιοι, επικίνδυνα για τη σωτηρία των ανθρώπων!
Ο λόγος της επικινδυνότητάς τους έγκειται στο ότι στην Ορθοδοξία οι άγιοι είναι οι οδηγοί των πιστών προς τη σωτηρία. Αν ένας άγιος είναι π.χ. μασόνος, όπως ο Χρυσόστομος Σμύρνης, που ανακήρυξε άγιο πριν από λίγα χρόνια η κρατικοδίαιτη «Εκκλησία της Ελλάδος», αυτό σημαίνει ότι μπορούν όλα τα μέλη της Εκκλησίας αυτής να γίνουν μασόνοι κα να είναι «καλοί χριστιανοί», και να πάνε και στον ... Παράδεισο, όπως έβαλαν οι επίσκοποί τους και τον Χρυσόστομο Σμύρνης!! Κα δεν είναι μόνο ο Χρυσόστομος Σμύρνης. Είναι και άλλοι που είναι Οικουμενιστές! Ένας άλλος, μάλλον φιλοπαπικός, που διδάσκει ότι οι ψυχές των νεκρών κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Κυρίου, το οποίο τους το μεταφέρουν άγγελοι, οι οποίοι κατεβαίνουν στη γη και το κλέβουν από όπου γίνεται Ορθόδοξη λειτουργία! Δεν γνωρίζω, τώρα, που η Εκκλησία του Βαρθολομαίου και των «συν αυτώ» ενώθηκε με τον Πάπα, αν οι άγγελοι θα κλέβουν και ... όστιες, για να κοινωνούν τις ψυχές! Να πόσο γελοίοι γίνονται στην αίρεσή τους ο κακόδοξοι οπαδοί του Βαρθολομαίου! Και μη χειρότερα!

γ. Και σαν να μην έφταναν αυτές οι αγιοποιήσεις ήρθαν και άλλες, οι οποίες επί του παρόντος είναι ανεπίσημες! Είναι των «αγίων» γεροντάδων, ορισμένων ευσεβιστών! Έτσι, στους καινούργιους αυτούς «αγίους» (ή ψευδοαγίους, πραγματικά «νεοφανείς»!!!) χτίζονται ναοί, αγιογραφούνται ούτοι, τελούνται γιορτές και παννυχίδες, «φλομώνουν» τον κόσμο με τα βιβλία τους και τα απίστευτα ψευδοθαύματά τους! Και όλα αυτά με τις ευλογίες της Εκκλησίας τους! Και όταν δεν φτάνουν αυτοί να γεμίζουν τα παγκάρια ή τις τσέπες τους, κάνουν εισαγωγή τέτοιων «αγίων» από το ... εξωτερικό, πως τη Ρωσία, που είναι ασύγκριτα πιο εύκολη η αγιοποίησή τους!!
δ. Διανύουμε ήδη, Σεβασμιώτατε, τη Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή. Μεθαύριο είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας, η δε επόμενη Κυριακή είναι του αγίου Γρηγορίου Παλαμά.
Δεν αμφιβάλλω ότι και τις δύο αυτές Κυριακές θα ακουστούν στις εκκλησιές σας εγκωμιαστικοί λόγοι για τους προμάχους της Πίστεώς μας, από επισκόπους σας, που έχουν ως πρότυπό τους προς μίμηση, τους εικονομάχους και τους άλλους αιρετικούς, σαν τον Βαρλαάμ και τον Ακίνδυνο κλπ.! Να, η σχιζοφρένεια της Εκκλησίας του κ. Βαρθολομαίου!
Αλήθεια, ένας άνθρωπος με κοινό νου, με λίγη αξιοπρέπεια, πως μπορεί να συναγελάζεται με τέτοια πρόσωπα; Γι’ αυτό άδειασαν οι Εκκλησίες σας από ανθρώπους, και προπαντός από νεολαία!
Αρχιερείς, σύνετε!

6. Ως προς την κηδεία του αειμνήστου Απ. Σταφύλη

Ο αείμνηστος Απόστολος Σταφύλης ήταν πνευματικό μου τέκνο. Ήταν και αυτός αποτειχισμένος εδώ και 2 χρόνια. Εξομολογείτο και κοινωνούσε όταν και όπου λειτουργούσα εγώ. Είχα ιερό χρέος να τελέσω την εξόδια ακολουθία του επειδή ο ίδιος το είχε ζητήσει.
Δεν ζήτησα από σας καμιά άδεια, γιατί δεν ανήκω σε σας! Δεν είστε πλέον ο επίσκοπός μου, εδώ και μία διετία, που δεν σας μνημονεύω, για λόγους πίστεως.

7. Ως προς την εξομολόγηση.

Βεβαίως, εξομολογώ. Δεν ανήκω στη δικαιοδοσία τη δική σας και συνεπώς δεν υποχρεούμαι να ζητήσω τη δική σας άδεια.

8.Ως προς την Εκκλησία, που ανήκω.

Ανήκω στην διαχρονική κανονική Εκκλησία του Χριστού, που είναι η Μία, Άγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, που σέβεται και ακολουθεί τις Παραδόσεις, μεταξύ των οποίων και το Παληό Ημερολόγιο, το οποίο δεν άλλαξε το 1924, όταν ο μασόνος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος θέλησε να το αντικαταστήσει με το φράγκικο.
Δεν ανήκω, ως εκ τούτου στην κακόδοξη Εκκλησία του Βαρθολομαίου και όσων «κοινωνούν»με αυτόν! Ανήκω στην Εκκλησία του Χριστού και τηρώ το Παλαιό Ημερολόγιο, χωρίς να έχω προσχωρήσει σε οποιαδήποτε παραταξή του.
Κατόπιν τούτων, σας ενημερώνω, ότι εφεξής δεν επιθυμώ καμία περαιτέρω σχέση ή επαφή μαζί σας ή με οποιονδήποτε εκπρόσωπο της κακόδοξης Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας διότι είμαι ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΣ από αυτή.
Με όσες ψυχοσωματικές δυνάμεις μου απέμειναν έως το τέλος της ζωής μου θα υπηρετώ τον ΧΡΙΣΤΟ ΜΟΥ και την Εκκλησία Του τιμώντας τους Αγίους της, τους μόνους εγγυητάς και γνησίους ερμηνευτάς.
Δηλώνω, εάν ενδεχομένως δεν γίνουν κατανοητές οι θέσεις που προεξέθεσα και ως εκ τούτου παραπεμφθώ εις τα εκκλησιαστικά δικαστήρια ιεροδικεία το γεγονός αυτό καθόλου δεν με φοβίζει ούτε και με πτοεί.
Στα δικαστήρια σας αυτά δεν προτίθεμαι σε καμιά περίπτωση να παραστώ. Ούτε άλλωστε με ενδιαφέρει οποιαδήποτε απόφαση και αν λάβουν, την οποία ποτέ δεν πρόκειται να αναγνωρίσω και εφαρμόσω, γιατί δε είμαι κληρικός της κακόδοξης Εκκλησίας σας. Μου αρκεί ότι η Εκκλησία του Χριστού, στην οποία με τη χάρη Του ανήκω, με θεωρεί κανονικό κληρικό της, που παρά την αναξιότητά μου μεταδίδω στα μέλη της την αγιαστική χάρη των μυστηρίων της.
Ως εκ τούτου, δεν θέλω να ενοχληθώ άλλη φορά, για τα θέματα αυτά. Πάντως, σας πληροφορώ, ότι δεν θα παύσω ποτέ να προσεύχομαι για την Σεβασμιότητά σας να σας δίνει ο Θεός υγεία και να σας οδηγεί σε οδούς σωτηρίας.
Με αγάπη Χριστού π. Σταύρος Βάϊος"