ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Αποστιχα Ιδιομελα.

Στιχ. Εδωκαν εις το βρωμα μου χολην, και εις την διψαν μου εποτισαν με οξος.

Σημερον σε θεωρουσα, η αμεμπτος Παρθενος εν Σταυρω, Λογε αναρτωμενον, οδυρομενη μητρωα σπλαχνα, ετετρωτο την καρδιαν πικρως, και στεναζουσα οδυνηρως εκ βαθους ψυχης, παρειας συν θριξι καταξαινουσα, κατατρυχετο, διο και το στηθος τυπτουσα, ανεκραζε γοερως, Οιμοι Θειον Τεκνον!
Οιμοι το φως του Κοσμου! Τι εδυς εξ οφθαλμων μου, ο Αμνος του Θεου ;
Οθεν αι στρατιαι των Ασωματων, τρομω συνειχοντο λεγουσαι, Ακαταληπτε Κυριε δοξα σοι.

Στιχ. Ο δε Θεος Βασιλευς ημων, προ αιωνων ειργασατο σωτηριαν εν μεσω της γης.

Επι ξυλου βλεπουσα, κρεμαμενον Χριστε, σε των παντων Κτιστην και Θεον, η σε ασπορως τεκουσα, εβοα, πικρως Υιε μου, που το καλλος εδυ της μορφης σου ; ου φερω καθοραν σε, αδικως σταυρουμενον, σπευσον ουν αναστηθι, οπως ιδω καγω, σου την εκ νεκρων, τριημερον εξαναστασιν. φερω καθοραν σε, αδικως σταυρουμενον, σπευσον ουν αναστηθι, οπως ιδω καγω, σου την εκ νεκρων, τριημερον εξαναστασιν.

Δοξα... Και νυν... Ηχος πλ. α'. Ιδιομελον

Σε τον αναβαλλομενον, το φως ωσπερ ιματιον, καθελων Ιωσηφ απο του ξυλου, συν Νικοδημω, και θεωρησας νεκρον γυμνον αταφον, ευσυμπαθητον θρηνον αναλαβων, οδυρομενος ελεγεν, Οιμοι, γλυκυτατε Ιησου! ον προ μικρου ο ηλιος εν Σταυρω κρεμαμενον θεασαμενος, ζοφον περιεβαλλετο, και η γη τω φοβω εκυμαινετο, και διερρηγνυτο ναου το καταπετασμα, αλλ' ιδου νυν βλεπω σε, δι' εμε εκουσιως υπελθοντα θανατον. Πως σε κηδευσω Θεε μου ; η πως σινδοσιν ειλησω ; ποιαις χερσι δε προσψαυσω, το σον ακηρατον σωμα ; η ποια ασματα μελψω, τη ση εξοδω Οικτιρμον;
Μεγαλυνω τα Παθη σου, υμνολογω και την Ταφην σου, συν τη Αναστασει, κραυγαζων, Κυριε δοξα σοι.

Στιχ. Και γαρ εστερεωσε την Οικουμενην, ητις ου σαλευθησεται.

Οτε εν τω ταφω σαρκικως, θελων συνεκλεισθης ο φυσει, τη της Θεοτητος, μενων απεριγραπτος, και αδιοριστος, τα θανατου απεκλεισας, ταμεια και Αδου, απαντα εκενωσας, Χριστε, βασιλεια, Τοτε και το Σαββατον τουτο, θειας ευλογιας και δοξης, και της σης λαμπροτητος ηξιωσας.

Στιχ. Τω οικο σου πρεπει αγιασμα, Κυριε, εις μακροτητα ημερων.

Οτε αι Δυναμεις σε Χριστε, πλανον υπ' ανομων εωρων, συκοφαντουμενον, εφριττον την αφατον, μακροθυμιαν σου, και τον λιθον του μνηματος, χερσι σφραγισθεντα, αις σου την ακηρατον, πλευραν ελογχευσαν, ομως τη ημων σωτηρια, χαιρουσαι εβοων σοι, Δοξα, τη συγκαταβασει σου Φιλανθρωπε.